Zbiór zabytkowych ornatów z kościoła św. Wojciecha jest wyjątkowo bogaty i cenny nie tylko w skali Poznania, ale całej Wielkopolski. Jest ich aż 80, najstarsze uszyto w XVI wieku, najmłodsze w 1. połowie XIX wieku, kiedy wyszły z użycia, ponieważ uznano je za zbyt kwieciste. W dwudziestoleciu międzywojennym zostały zdeponowane w Muzeum Wielkopolskim, które właśnie tworzyło kolekcję tkanin od XVI do XIX wieku (depozyt wrócił do kościoła w 1951 roku). Wcześniej poddano je renowacji, część nieznacznie zniszczonych ornatów naprawiono, a niektóre cenne hafty z najbardziej uszkodzonych szat przeniesiono na nowy materiał. Najwięcej orantów to wyroby francuskie, nieliczne pochodzą w Włoch, jest też kilka szat z elementami tureckich makat ze strzyżonego aksamitu zwanych Skutari. Najstarszym paramentem świętowojciechowym jest zielony, włoski ornat z aksamitu brokatowego zwanego altenbasem lub złotogłowiem. Sprawiono go na początku XVI wieku. Zachował się w bardzo dobrym stanie jako jeden z nielicznych w Polsce. Liczne ornaty barokowe wyróżniają się przepięknymi haftami tkanymi ze srebrnych lub złotych nici układających się w efektowne kompozycje kwiatowe lub wyjątkowo figuralne, jak polski ornat czerwony ozdobiony z tyłu postaciami św. Wojciecha i św. Wawrzyńca dodatkowo wzbogaconymi nicią jedwabną.
Teresa Michałowska-Barłóg, Danuta Książkiewicz-Bartkowiak
