Czesław Piasek urodził się w Nowej Wsi koło Wronek w wielodzietnej rodzinie (14 synów i 1 córka). Jego ojciec Antoni był stolarzem, matka Franciszka zajmowała się domem. Po ukończeniu szkoły powszechnej Czesław krótko pracował w tartaku, a potem rozpoczął naukę w zawodzie mechanika ślusarza u mistrza Misiewicza we Wronkach. Nauki nie ukończył, ponieważ 12 grudnia 1918 roku zgłosił się do I Batalionu Zapasowego we Wronkach, z którym wziął udział w powstaniu wielkopolskim. W marcu 1919 roku ochotniczo wstąpił do 57. Pułku Strzelców Wielkopolskich, walczył pod Nakłem, Tczewem, Lwowem, Tarnopolem i Kijowem, brał udział w bitwach pod Warszawą, Modlinem i Mławą. Po powrocie z frontu został przeniesiony do 3. Pułku Wojsk Kolejowych i w stopniu kaprala pełnił służbę podoficera oświatowego. Po przejściu do cywila w lipcu 1921 roku zamieszkał w Poznaniu i podjął naukę w Prywatnej Szkole Handlowej Teofila Preissa. Ukończył kurs obejmujący: naukę o handlu i wekslach, księgowość, rachunkowość, korespondencję handlową w języku polskim i niemieckim, kaligrafię oraz maszynopisanie. 11 listopada 1922 roku rozpoczął pracę w warsztacie liczników Elektrowni Miejskiej w Poznaniu jako pomocnik biurowy. W 1931 roku został asystentem miejskim, a w 1937 roku zdał egzamin i otrzymał Dokument Stabilizacyjny, dzięki któremu stał się dożywotnim urzędnikiem komunalnym. Pracował na stanowisku sekretarza magistrackiego. W 1938 roku przeniósł się do Wydziału Zdrowia. W 1926 roku poślubił Mariannę Billerówną, także pracownicę poznańskiego Magistratu, z którą miał córkę Teresę. Przez całe dwudziestolecie międzywojenne był aktywnym członkiem Towarzystwa Powstańców Wielkopolskich 1918–1919, w latach 1929-39 pełnił funkcję sekretarza Koła Stare Miasto. 4 września 1939 roku rodzina Czesława wyjechała wraz z innymi urzędniczymi rodzinami na wschód. Dotarli w okolice Krzemieńca, gdzie 17 września wkroczyli Sowieci. Czesław wraz z innymi mężczyznami został przetransportowany do obozu w Szepetówce, skąd uciekł i w połowie października 1939 roku wrócił do Poznania. W listopadzie tego roku rodzina trafiła do obozu na Głównej, a w grudniu jednym z pierwszych transportów została wywieziona w okolice Lublina w Generalnym Gubernatorstwie. Zamieszkali we wsi Wilkołazy koło Kraśnika, do Poznania wrócili półtora roku później. W 1943 roku, po zalegalizowaniu swojego pobytu w Poznaniu, Czesław Piasek podjął pracę inkasenta w Zakładach Miejskich „Światło i woda", a w 1945 roku, jeszcze w czasie trwania walk o Poznań, zgłosił się do pracy w Wydziale Zdrowia Magistratu. W grudniu tego roku ukończył kurs dla pracowników państwowych i samorządowych. Pracował w Poznańskim Magistracie do emerytury w 1951 roku.
Pamiętam mojego dziadka jako pogodnego, niewysokiego mężczyznę obdarzonego wieloma talentami. Grał na kilku instrumentach (w tym na skrzypcach), pięknie śpiewał i tańczył, przeciwności losu znosił ze stoickim spokojem i rozwagą. Nauczył mnie łowić ryby, pomagał w puszczaniu latawców i potrafił ostatnią złotówkę wydać na zabawkę dla wnuków.
Grażyna Sobierajska-Mormol, wnuczka
