Pierwszy poznański ratusz, siedzibę władz miejskich, wybudowano prawdopodobnie na początku XIV wieku w okresie panowania na ziemiach polskich przedstawiciela czeskiej dynastii Przemyślidów Wacława II. Wielki pożar, który nawiedził Poznań w 1536 roku poważnie uszkodził gotycki budynek. Jego odbudowę powierzono włoskiemu architektowi Janowi Baptyście Quadro. Rozbudował on budynek od zachodu, dzięki czemu dał stabilniejsze podparcie wysokiej wieży, fasadę ozdobił trzykondygnacyjną, bogato zdobioną loggią, a szczyt gmachu zwieńczył dekoracyjną attyką z łacińskimi inskrypcjami. Bogate i symboliczne zdobienia wypełniły także wnętrza ratuszowych sal. Szczególnie okazale udekorowano Wielką Sień, czyli salę ławy, do której prowadziło wejście z loggii pierwszego piętra. W XVIII wieku dzięki działaniom podjętym przez Komisję Dobrego Porządku wieżę ratusza ozdobił klasycystyczny hełm z wieńczącym go miedzianym orłem. W latach 1910-13 władze pruskie przebudowały wnętrza ratusza, a elewacje zewnętrzne otrzymały ciemną i mroczną dekorację malarską kłócącą się z lekkim, włoskim stylem budynku. W tym wystroju gmach przetrwał do końca II wojny światowej. W czasie walk o Poznań w 1945 roku utracił wieżę, a pomieszczenia drugiego i trzeciego piętra zostały całkowicie wypalone. Szczęśliwie udało się uratować Wielką Sień, która tylko w niewielkim stopniu została uszkodzona, zachowała się również renesansowa loggia. Po wojnie przystąpiono do odbudowy reprezentacyjnego gmachu i w 1954 roku oddano go do użytku. Władze miejskie do ratusza nie wróciły, umieszczono w nim Muzeum Historii Miasta Poznania.
Magdalena Grzelak-Grosz
