Sołacz to dawna wieś leżąca nad Flisą (Bogdanką) i strumieniem Wierzbak. Znajdowała się w miejscu, gdzie w 1253 roku, w chwili lokacji Poznania na lewym brzegu Warty, wymieniano osadę Niestachów. Do miasta włączono ją etapami w latach 1907, 1925 i 1933. Spośród 19 zarejestrowanych tu stanowisk archeologicznych większość ma istotne znaczenie dla poznania pradziejów Wielkopolski. Największe z nich to wielokulturowe stanowisko nr 1 znajdujące się pod zabudową nowożytnej wsi Sołacz. W średniowieczu była to zapewne wieś Niestachów. W czasie badań wykopaliskowych przy ul. Mazowieckiej 43 zarejestrowano zarówno pozostałości wcześniejszej wsi, jak i ślady orki z przełomu średniowiecza i nowożytności związanej ze zmianą wsi na folwark. Cmentarzysko należące do tej osady (stan. 14) jest chyba najstarszym (lub jednym z najstarszych) pozakościelnym cmentarzyskiem o obrządku chrześcijańskim w Polsce datowanym na schyłek X lub początek XI wieku, a wyposażenie zmarłych – typowe dla elity Wielkich Moraw. To sprawia, że jest to jedno z najważniejszych stanowisk wczesnośredniowiecznych Poznania. W pradziejach na stanowisku nr 1 powstawały w różnych okresach osady (w epoce kamienia, kultury łużyckiej, pomorskiej i wielbarskiej), których fragmenty (na dawnej posesji Hermanna Krahna, dzisiaj między ulicami Podhalańską 6 a Wołyńską 2) zostały przebadane w 1910 roku. Cmentarzysko należące do niektórych z tych osad znajdowało się pod dzisiejszym Kolegium Rungego (Sołacz, stan. 7).
