Poznanianka, niekwestionowana królowa polskiej estrady w latach 60., 70. i 80. XX wieku, gwiazda polskiej piosenki, wykonawczyni wielkich przebojów tamtych lat, które śpiewała cała Polska: Cudownych rodziców mam, Zapomniałam, To był świat w zupełnie starym stylu czy Jaka jesteś Mario (z Piotrem Figlem). Kompozytorka, autorka tekstów, ale także architekt wnętrz, publicystka i pisarka – opublikowała około stu felietonów prasowych i wydała dwie autobiograficzne książki: Hodowcy lalek (2005) i Gdybym była aniołem (2010).
Urodziła się 19 września 1947 roku w Poznaniu, dzieciństwo spędziła na Wildzie, mieszkała z rodzicami, siostrą i bratem przy ul. Pamiątkowej. Jest absolwentką V Liceum Ogólnokształcącego im. Klaudyny Potockiej i Wielkopolskiego Studium Muzycznego w klasie fortepianu. Studia na Wydziale Architektury Wnętrz Państwowej Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych w Poznaniu (dzisiaj Uniwersytet Artystyczny) ukończyła w 1972 roku, w czasie, kiedy odnosiła największe sukcesy na estradzie (w tym roku wyśpiewała wraz z Piotrem Figlem Nagrodę Publiczności w plebiscycie „Głosu Wybrzeża” na festiwalu w Sopocie). Dwukrotnie wychodziła za mąż, z drugim mężem, kompozytorem, aranżerem i multiinstrumentalistą Jerzym Konradem jest już ponad 50 lat. Skomponował dla niej kilka największych przebojów: Są takie dni w tygodniu, Żal szalonych lat, Buty lila róż z tekstem Zenona Laskowika, Nie mów mi, że kochasz, Śpiewam i gram, Małe pół godziny, Białe Święta do wiersza Wojciecha Młynarskiego oraz wspólnie z A. Elmannem Mam cudownych rodziców, także z tekstem Wojciecha Młynarskiego.
Debiutowała na Festiwalu Piosenki Studenckiej w Krakowie w 1965 roku, w latach 1965-1967 współpracowała ze Studenckim Teatrem Nurt w Poznaniu. Wielokrotnie występowała na festiwalach piosenki w Sopocie (nagroda główna SOPOT 68’ w Dniu Międzynarodowym) i Opolu (w 1970 roku została pierwszą Miss Obiektywu), brała udział w festiwalach piosenki na Teneryfie (1970, nagroda publiczności), w Bernie, Meksyku (1972, Grad Prix), Cannes, Tokio (1973, I nagroda), na Majorce (1975, III nagroda), w Puerto Rico (1979, II nagroda), Jugosławii, Belgii, Szwecji. Dała ponad trzy tysiące recitali estradowych w kraju i za granicą, m.in. w Kanadzie, USA, na Kubie, w Australii, Niemczech, Hiszpanii, Wielkiej Brytanii, Japonii i Meksyku. W 1969 roku wystąpiła z serią koncertów w paryskiej Olimpii, brała także udział w koncercie galowym Trzech Gwiazd z Robertą Flack i Demisem Roussosem w Cannes z okazji Światowych Targów Płytowych MIDEM’73. Sprzedała ponad 3 miliony płyt.
W 1989 roku Urszula Sipińska w pełni sił artystycznych zeszła ze sceny. Po zakończeniu kariery estradowej wróciła do wyuczonego zawodu i założyła Studio Projektowe U.S. Style i Studio Wyposażenia Wnętrz. Zaprojektowała m.in. wnętrza Centrum Prasowego MTP i Europejskiego Uniwersytetu Viadrina w Słubicach. Jest autorką scenografii do sztuki Farsa z ograniczoną odpowiedzialnością wystawionej w Teatrze im. Juliusza Słowackiego w Krakowie w 1994 roku.
W 2003 roku artystka znalazła się wśród laureatów Wielkiej Pieczęci Miasta Poznania, a w 2010 roku w plebiscycie „Głosu Wielkopolskiego” w „Złotej dziesiątce” Najważniejszych Wielkopolanek Stulecia. W 2018 roku odbyła się indywidualna wystawa Urszuli Sipińskiej Szala la zabawa trwa… w Muzeum Polskiej Piosenki w Opolu, pierwsza wystawa z cyklu Legendy polskiej piosenki. W 2023 roku wyróżniono ją tytułem Zasłużony dla Miasta Poznania.
Danuta Książkiewicz-Bartkowiak
