Szcześniak Franciszek | 1900–1991 | ze zbiorów Kazimierza Szcześniaka, Wągrowiec

Franciszek Szcześniak urodził się 24 marca 1900 roku w Żelicach, wielkopolskiej wsi leżącej między Wągrowcem i Budzyniem. Do powstania zgłosił się na ochotnika 3 stycznia 1919 roku. Miał 18 lat. Walczył w wągrowieckim oddziale powstańczym pod dowództwem ppor. Mendoszewskiego o Budzyń, Chodzież, Szamocin i pod Nakłem. Po upadku powstania zaciągnął się do 4. Pułku Strzelców Wielkopolskich (po reorganizacji polskiego wojska 58. Pułk Piechoty Wielkopolskiej), a potem do 8. Pułku Piechoty w Lublinie. Służył do 10 września 1921 roku. W 1923 roku ożenił się. W czasie II wojny światowej brał udział w obronie Warszawy. Według portalu powstańcy-wielkopolscy.pl 27 września dostał się do niemieckiej niewoli. Zaprzecza temu jego syn Kazimierz. Twierdzi, że ojciec spod Warszawy wrócił do Żelic i przez całą wojnę pracował w niemieckiej spółdzielni rolnej (Bauersiedlung). W 1975 roku oddał ziemię do Skarbu Państwa za rentę, później zamieszkał u syna w Wągrowcu, gdzie zmarł w 1991 roku i tam został pochowany.