Stiller Jarosław | 1902–1957 | ze zbiorów Romana Polerowicza, Ostrów Wielkopolski

Jarosław Stiller urodził się 3 lipca 1902 roku w Kruszwicy w powiecie inowrocławskim. Jego rodzicami byli Kazimierz i Stefania z domu Strzempkowska. Jarosław uczęszczał do szkoły średniej w Inowrocławiu kiedy wybuchło powstanie. Na wieść o tym porzucił szkołę i zgłosił się na ochotnika do oddziałów Sokoła. Od 29 grudnia 1918 roku do 15 listopada 1919 roku walczył na różnych odcinkach. Pod dowództwem kapitana Prusinowskiego brał udział w rozbrajaniu Grenzschutzu w Kruszwicy i w walkach o Inowrocław. W lipcu 1919 roku służąc w 1. Dywizjonie Artylerii Polnej pod dowództwem Siody brał udział w likwidacji walk lokalnych na froncie południowym od Leszna do Osiecznej. Został ranny pod Kąkolewem i trafił na leczenie do klasztoru w Marysinie pod Piaskami. Po zwolnieniu ze służby wojskowej w 1920 roku rozpoczął pracę w majątkach ziemskich Rydlewo w powiecie żnińskim oraz Będziłowo w powiecie inowrocławskim. Uczęszczał na kursy agrotechniczne w Pomorskiej Izbie Rolniczej. Po wybuchu II wojny światowej przeniósł się w okolice Ostrowa Wielkopolskiego i tam od 1 listopada 1939 roku do 30 marca 1942 roku pracował jako urzędnik gospodarczy w majątkach ziemskich w Grudzielcu i Karsy. W czasie wojny Jarosława i jego żonę Antoninę Mertkę, którą poślubił w 1940 roku spotkały prześladowania ze strony okupanta, gdyż Jarosław omówił wciągnięcia go na Volkslistę. Dodatkowo Antonina była bratanicą Jana Mertki uważanego za pierwszego poległego powstańca. W związku z tym okupant niemiecki unieważnił ich związek małżeński. Małżonkowie zlekceważyli ten wyrok i uciekli na tereny powiatu śremskiego. Zostali tam jednak odnalezieni i skazani - Antonina na uwięzienie w obozie w Żabikowie a Jarosław na wywiezienie na roboty przymusowe do Niemiec. Dzięki pomocy barona Jerzego von Waldenvelsa i jego matki wyrok złagodzono. Oboje zostali wywiezieni na roboty do Niemiec w okolice Brunszwiku i Essen. Do Polski powrócili w 1946 roku. Jarosław ponownie rozpoczął pracę w rolnictwie, a w 1950 roku został dyrektorem Państwowego Gospodarstwa Rolnego w Mikorzynie w powiecie kępińskim. Po dwóch latach rodzina Stillerów przeniosła się na Ziemie Odzyskane, gdzie Jarosław podjął pracę w tamtejszych PGR-ach. Krótko przed śmiercią, schorowany powrócił w okolice Ostrowa Wielkopolskiego. Zmarł 20 września 1957 roku w Poznaniu.

(na podstawie biogramu opracowanego przez Macieja Kowalczyka w: Rocznik Ostrowskiego Towarzystwa Genealogicznego, tom III, wyd. 2, Ostrów Wielkopolski 2008, str. 183-185 i notatki przygotowanej przez portal http://powstancy-wielkopolscy.pl/)