Słowik Józefa Ratajczaka – wieloznaczna i niepokojąca metafora o ludzkich pragnieniach i mechanice życia objawiającego nam ich nieoczekiwany sens – zwraca uwagę nowoczesnością założeń inscenizacyjnych i plastycznych, jak również odmiennością zadań aktorskich i ich realizacji. Wątek Andersena wtłoczony w realia chińskiej bajki zostaje przez Ratajczaka uwspółcześniony, nabiera aktualności. Inscenizator proponuje formę „teatru w teatrze” […]. Aktorka grająca Słowika, działająca na zewnątrz planu fabularnego, stała się aranżerem teatru, którego główną postacią jest Cesarz. Była bohaterem fabularnego wątku, a jednocześnie narratorem i komentatorem. Słowik stał się wdzięcznym materiałem dla scenografa. Zderzenie atrakcyjnej plastyki teatru wschodniego ze współcześnie aktualnymi prądami (pop-art) dało interesujące rezultaty. Obok pomysłowych konstrukcji zwraca uwagę różnorodność materiałów i faktur.
Andrzej Górny [w:] Dwadzieścia pięć lat Teatru Lalki i Aktora w Poznaniu
