Kazimierz Okoniewski urodził się 6 grudnia 1886 roku w Nowym Białczu. Ukończył Królewskie Gimnazjum Augusty Wiktorii w Poznaniu, potem studiował ekonomię w Akademii Królewskiej w Poznaniu, a następnie w szkole handlowej (później akademia techniczna) w Chemnitz. Powołany do wojska niemieckiego, walczył na frontach I wojny światowej. W czasie jednej z walk został ranny i na wieść o wybuchu powstania wielkopolskiego nie wrócił do wojska, ale przyłączył się do powstańców. Był członkiem Komendy Głównej Poznania. Brał również udział w III powstaniu śląskim. Jego podpis jako kapitana Wojska Polskiego i członka Dowództwa Okręgu Generalnego widnieje prawie na każdym patencie odznaki Pamiątkowej Wojsk Wielkopolskich przyznawanej od 1921 roku.
Po powstaniu pracował jako prokurent i kierownik jednego z wydziałów w Komunalnym Banku Kredytowym. Był współzałożycielem, a później pierwszym dyrektorem Radia Poznańskiego, które rozpoczęło działalność w 1927 roku. Sprawował tę funkcję do 1939 roku do czasu zamknięcia radia przez niemieckie władze okupacyjne. W sierpniu 1939 roku zorganizował ewakuację poznańskiego radia. Po wkroczeniu Niemców rodzina Okoniewskich wyjechała do Warszawy prawdopodobnie z obawy przed represjami z powodu udziału Kazimierza w powstaniach. Wiosną 1941 roku Kazimierz został aresztowany, oskarżony o szpiegostwo i uwięziony w poznańskim forcie VII. Podczas jednego z przesłuchań, które odbywały się w Domu Żołnierza, rozpoznał go jeden z gestapowców, syn dawnego znajomego Kazimierza, niemieckiego księgarza z ul. Kantaka, i postarał się o jego zwolnienie. Kazimierz wyszedł z więzienia 25 czerwca i wrócił do Warszawy. Mocno nadszarpnięte w wyniku okrutnych przesłuchań zdrowie nie pozwoliło mu wrócić do pełni sił. Zmarł 6 lipca 1941 roku i został pochowany na cmentarzu na Powązkach. W 1960 roku jego szczątki zostały ekshumowane i pochowane na cmentarzu Jeżyckim.
Więcej pamiątek po Kazimierzu Okoniewskim i jego rodzinie w kolekcji Likowscy i Okoniewscy, historia rodzinna | XIX wiek–1960 | Ze zb. Jędrzeja Walkowiaka