Szczepan Nędza urodził się 11 listopada 1895 we wsi Boguszyn koło Śmigla (dzisiaj pow. leszczyński). Był synem Macieja i Katarzyny z domu Piotrowskiej. W 1915 roku, miał wtedy 19 lat, został wcielony do wojska pruskiego i odbył szkolenie w 7. Pułku Grenadierów w Legnicy. W stopniu starszego strzelca 269. Pułku Piechoty wziął udział w walkach na froncie wschodnim pierwszej wojny światowej. W listopadzie 1917 roku skierowano go na front zachodni, gdzie walczył do 18 listopada 1918 roku. W okolicy La Flardrie we Francji został ranny i trafił do szpitala, skąd zdezerterował i wrócił do domu rodzinnego. W 1934 roku we wspomnieniach napisał: „Ja jako podoficer niemiecki samorzutnie zorganizowałem oddział powstańczy i 28 XII 1918 wykonałem pod Lesznem Powstanie”. Prawdopodobnie działał w V okręgu wojskowym, w którego skład wchodziły jednostki z powiatów: Międzyrzecz, Nowy Tomyśl, Grodzisk, Babimost, Śmigiel, Kościan, Wschowa, w tym powiat Leszno. W czasie wojny polsko-bolszewickiej zasłużył się w walkach o Bobrujsk, za co został odznaczony Krzyżem Walecznych. Wyróżnił się także w bitwie pod Kobryniem, gdzie wraz z kompanią techniczną przyczynił się do wykolejenia pancerki, co przyniosło mu Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari V klasy.
8 grudnia 1921 roku Szczepan Nędza został wysłany w charakterze słuchacza na kurs doszkolenia chorążych do Centralnej Szkoły Podoficerów Piechoty nr 1 w Chełmnie. Kurs ukończył 12 maja 1922 roku. Po powrocie z kursu młody chorąży poznał Józefę Goldbeckównę, urodzoną 17 grudnia 1898 roku w Poznaniu córkę Ludwika Goldbecka i Klary z domu Skibskiej. Rok później, 6 lutego 1923 roku, stanęli na ślubnym kobiercu. Para doczekała się trójki dzieci: Ireny Urszuli (ur. 1923), Eugenii Marii (ur. 1924) i Alfreda (ur. 1930).
W czasie drugiej wojny światowej Szczepan Nędza jako żołnierz zawodowy pełnił służbę w III batalionie (dowódca mjr Józef Kępiński) 3. kompanii c.k.m. (dowódca por. Sylwester Złotkowski) 57. Pułku Piechoty im. Karola II króla Rumunii, obejmując stanowisko dowódcy III plutonu. Pułk w chwili mobilizacji stacjonował w Biedrusku na obozie ćwiczebnym, skąd wieczorem 23 sierpnia 1939 roku marszem pieszym przeszedł do Poznania. Do 11 września chor. Nędza pełnił funkcję sztandarowego 57. Pułku Piechoty, jednak w wyniku strat poniesionych przez 2. kompanię ckm, został wyznaczony na dowódcę jednego z jej plutonów.
Podczas kampanii wrześniowej walczył pod Piątkiem, Łęczycą, nad Bzurą i w lesie Emilianów. 18 września 1939 roku wraz z żołnierzami i kadrą dowódczą 57. Pułku Piechoty dostał się do niewoli niemieckiej w miejscowości Iłów. Został osadzony w stalagu II A Prenzlau, gdzie przebywał do lutego 1941 roku. Stamtąd trafił do oflagu II E w Neubrandenburgu, a w 1944 roku do obozu II D Gross Born. 27 stycznia 1945 roku zbliżający się front zmusił niemieckie władze obozowe do marszu ewakuacyjnego na zachód. Głodni i wycieńczeni jeńcy dotarli do obozu X B Sandbostel, skąd 21 marca 1945 roku chor. Nędza został skierowany do obozu jenieckiego X C w Lubece. Wolność odzyskał 2 maja 1945 roku dzięki wojskom brytyjskim, do rodziny wrócił rok później w maju 1946 roku. Zmarł 14 lutego 1956 roku, spoczywa na cmentarzu na Junikowie.
Zuzanna Białas
