Sztuka zaadresowana była „do starszych dzieci i młodszych rodziców”, co miało symbolicznie zrównać oba te pokolenia. Temat wojny został przedstawiony przez poznańskich realizatorów w konwencji kabaretu literackiego, obrazy tworzyły atmosferę niepokoju, poczucie wszechogarniającej bezsilności, a nawet zagrożenia. Poszczególne sceny podbudowane zostały bogatymi środkami teatralnego wyrazu i to zarówno w ekspresji aktorskiej, elementach dźwiękowych, a zwłaszcza w kompozycji obrazu plastycznego, np. scena aresztowania; gdzie głowa małego chłopca jest osaczona nogami w butach z cholewami. Elementem budującym konwencję kabaretowego programu była piosenka wprowadzona między scenami dramatycznymi, tonując ich wymowę. Spektakl dał też możliwość odtworzenia ekspresji przez nieznane dotąd środki aktorskiego działania, np. samych rąk czy nóg. Sztuka zainteresowała inne polskie teatry lalkowe, które później podjęły się jej realizacji.
A. Górny, Dwadzieścia pięć lat Teatru Lalki i Aktora w Poznaniu, [w:] Teatr Lalki i Aktora w Poznaniu 1945-1970, Poznań 1971
