Jankowiak Franciszek | ze zbiorów Barbary Jakubowskiej, Poznań

Franciszek Jankowiak, syn Walentego i Katarzyny, urodził 23 marca 1900 roku w Przecławiu (pow. obornicki, dzisiaj pow. szamotulski), zmarł 19 lipca 1980 roku w Poznaniu (pochowany na cmentarzu na Miłostowie). Po ukończeniu szkoły elementarnej pracował jako robotnik. Do powstania wielkopolskiego przystąpił jako ochotnik (wg książeczki wojskowej już 16 grudnia 1918 roku wszedł w skład formujących się jednostek powstańczych) i walczył m.in. pod Lesznem. Po zakończeniu powstania w ramach batalionu zapasowego 55. Poznańskiego Pułku Piechoty walczył na froncie litewsko-białoruskim wojny polsko-bolszewickiej. Tuż po zakończeniu wojny, 22 marca 1921 roku, został zwolniony z wojska w stopniu strzelca i zamieszkał w podpoznańskim Żegrzu w domu przy ul. Ostrowskiej.
Wg relacji córki oraz notatki umieszczonej na stronie internetowej http://powstancy-wielkopolscy.pl/ w czasie II wojny światowej był przez pewien czas więziony przez Niemców początkowo w Forcie Radziwiłł, później zaś w Forcie VII (więziony od 4 grudnia 1940 roku, zwolniony w 1941 roku).