Wybuch II wojny światowej uniemożliwił zorganizowanie drugiej edycji konkursu skrzypcowego, którą planowano na 1940 rok (pierwszy konkurs odbył się w 1935 roku w Warszawie). Po wojnie postanowiono wrócić do tej idei, ale kilka lat minęło, zanim ukonstytuował się przy Ministerstwie Kultury i Sztuki sekretariat konkursu i opracowano regulamin (z powodu wojny przesunięto regulaminową granicę wieku uczestników konkursu z 30 na 32, a w niektórych przypadkach nawet na 35 lat). Pierwsze zgłoszenia skrzypków wpłynęły w maju 1952 roku, 17 lat po zakończeniu pierwszego konkursu. Okazało się jednak, że zrujnowana stolica nie była w stanie podjąć się tego zadania, tym bardziej że odbywał się tu już międzynarodowy konkurs chopinowski (wznowiony w 1949 roku) i przygotowanie drugiego wydarzenia o podobnej randze przekraczało możliwości zniszczonej Warszawy. W tej sytuacji chęć zorganizowania konkursu wyraziło kilka polskich miast, ale determinacja poznańskiego społeczeństwa przesądziła o tym, że kolejną edycję konkursu postanowiono przenieść do Poznania, do którego sentyment miał ponoć sam Henryk Wieniawski. Dodatkowo za Poznaniem przemawiał fakt, że na przewodniczącego jury II konkursu skrzypcowego powołano Tadeusza Szeligowskiego, kompozytora z tym miastem związanego. Oczywiście nie zabrakło głosów krytycznych, dziwiono się na przykład, że konkurs o takiej renomie powierzono tak prowincjonalnemu miastu! Być może ostatecznie o kandydaturze Poznania przesądziły słowa Dawida Ojstracha, laureata pierwszego warszawskiego konkursu, który pozytywnie wyrażał się o muzycznej wrażliwości poznaniaków i chwalił wspaniałą akustykę Auli Uniwersyteckiej, w której miały się odbywać przesłuchania. Uroczyste rozpoczęcie konkursu nastąpiło 4 grudnia 1952 roku, a przesłuchania pierwszego etapu następnego dnia. Materiały z II Międzynarodowego Konkursu Skrzypcowego im. Henryka Wieniawskiego to nie tylko cenne fotografie uczestników i członków jury, ale także dokumenty związane z organizacją konkursu oraz stenogramy i protokoły z posiedzeń jury.
Magdalena Grzelak-Grosz
