Adamscy od pokoleń byli rodziną wędrującą. Najstarszy udokumentowany przodek rodu, Michał, urodził się na początku XIX wieku w chłopskiej rodzinie z okolic podpoznańskiego Strykowa. Jego syn Stefan z żoną Zuzanną miał pięciu synów: Józefa, Wincentego, Ignacego (1890-1930), Leona (1892-1964) i Jana (1899-1978). Po wybuchy I wojny światowej trzej ostatni walczyli na froncie zachodnim, m.in. w bitwach pod Verdun i nad Sommą. Jan po powrocie do domu wstąpił do Straży Ludowej i wziął udział w powstaniu wielkopolskim, a później, służąc w 1. Pułku Artylerii Polowej w Poznaniu (po reorganizacji 15. Wielkopolski Pułk Artylerii Lekkiej), walczył w wojnach polsko-ukraińskiej i polsko-bolszewickiej, m.in. w bitwie warszawskiej. Po zakończeniu wojny przeszedł do służby zawodowej i ukończył Szkołę Podchorążych dla Podoficerów w Bydgoszczy. Tutaj zamieszkał z pochodzącą ze Stęszewa żoną Eleonorą Jaworską. W 1924 roku Adamscy doczekali się pierwszego syna Zefiryna (1924-2015). Pod koniec lat 20. XX wieku małżonkowie przeprowadzili się do Poznania, gdzie Jan rozpoczął pracę na poczcie. W 1929 roku Adamskim urodził się drugi syn Alojzy. Roku później rodzina zamieszkała przy ul. Głównej, a w 1932 roku przeniosła się do własnego domu przy ul. Dobrzyckiego na Winiarach, w którym żyli jeszcze przez prawie pół wieku.
Sielskie życie wśród drzew owocowych, krzewów porzeczek, agrestów i pnących się bajkowo winogron przerwał wybuch II wojny światowej. Jan Adamski, jako pracownik administracji publicznej, otrzymał rozkaz wyjazdu do Warszawy, jednak błyskawiczny sukces niemieckiej ofensywy sprawił, że cała rodzina wróciła do domu na Winiarach. Tak jak dla kilkunastoletniego Jana wybuch I wojny był przyspieszonym kursem dojrzewania, tak dla jego synów tym samym była II wojna światowa. W 1940 roku 16-letni Zefiryn rozpoczął pracę jako pomocnik piekarza w piekarni Heinricha Pohla przy Martinstrasse 29 (dzisiaj ul. Święty Marcin). Dwa lata później zaledwie 13-letni Alojzy segregował, rozwoził i odbierał paczki na stacjach kolejowych jako pracownik ambulansu pocztowego. Po wojnie bracia zdobyli doskonałe wykształcenie. Starszy Zefiryn ukończył studia na Wydziale Chemii Uniwersytetu Poznańskiego i rozpoczął karierę naukową w Wyższej Szkole Rolniczej (dzisiaj Uniwersytet Przyrodniczy), gdzie uzyskał tytuł profesora, a w latach 1981-84 pełnił funkcję prorektora. W 1956 roku ożenił się z Bożeną Gocoł. Mieli trójki dzieci: Zofię, Michała i Tomasza. Młodszy z braci Alojzy ukończył medycynę, obronił doktorat z interny i pracował w Szpitalu Wojewódzkim im. Pawłowa w Poznaniu (dzisiaj Szpital Kliniczny Przemienienia Pańskiego Uniwersytetu Medycznego im. K. Marcinkowskiego w Poznaniu). W 1959 roku zamieszkał wraz z żoną Zofią na piętrze domu rodzinnego przy ul. Dobrzyckiego. Małżeństwo doczekało się dwóch synów: Jerzego i Macieja.
W 1950 roku losy Adamskich jeszcze mocniej splotły się z Winiarami, gdyż Wanda Adamska – córka Ignacego, brata Jana, kuzynka Zefiryna i Alojzego – wyszła za mąż za nauczyciela matematyki Leona Nogaja z rodziny winiarskich Bambrów.
We wspomnieniach córki Zefiryna Zofii Świetlik winiarski dom dziadków pachniał bzami i gryczpanem, a liście rabarbaru miały wielkość kapelusza. Tę pamięć obrazów i zapachów ocaliła, najpierw pieczołowicie gromadząc, a potem udostępniając Cyrylowi rodzinne archiwalia, cenne dla jej rodziny, ale także dla historii Winiar i Poznania pamiątki po przodkach.
Paweł Michalak
