Bogusława Zagórska z domu Niedbalska urodziła się 27 listopada 1892 roku w Inowrocławiu. Jej rodzicami byli Wit i Walentyna z domu Szpek. W swoim rodzinnym mieście ukończyła szkołę średnią dla dziewcząt po ukończeniu której udzielała domowych lekcji języka polskiego. W 1916 roku ukończyła kurs sanitarny w Bydgoszczy, tym samym uzyskując stopień pielęgniarki dyplomowanej i rozpoczęła praktykę pielęgniarską w barakach jeńców rosyjskich, do których wcześniej, bo prawdopodobnie już w 1914 roku, pod pozorem odwiedzenia jednej z pracownic obozu przemycała dla jeńców odzież i żywność, a także listy pisane przez Polaków z zaboru rosyjskiego do rodzin. W dzień wybuchu powstania wielkopolskiego Bogusława przebywała w Poznaniu. Na wieść o rozpoczętych walkach udała sie do szpitala, ofiarowując swoją pomoc przy opiece nad rannymi. Z transportem rannych przedostała sie do Kościana, a stamtąd do Inowrocławia, gdzie od początku walk toczących sie na tych terenach, czyli od 5 stycznia 1919 roku, jako pielęgniarka niosła pomoc rannym w walkach ulicznych powstańcom, a następnie w szpitalach polowych zorganizowanych w inowrocławskich hotelach "Pod Lwem", którym kierował dr Michał Grobelski i "Bast". W opuszczonym przez niemieckie pielęgniarki szpitalu wojskowym, kierowanym przez dra Józefa Smolibockiego, w którym przebywali ranni powstańcy, Bogusława Zagórska objęła stanowisko starszej pielęgniarki. Współorganizowała utworzenie w Inowrocławiu oddziału PCK. W swoim środowisku oraz wśród pacjentów była znana jako "siostra Bogda". W 1921 roku została przeniesiona do szpitala wojskowego w Bydgoszczy gdzie pełniła obowiązki siostry przełożonej. Tam poznała swojego przyszłego męża Karola Zagórskiego oficera WP, uczestnika wojny polsko-bolszewickiej, z którym wzięła ślub 18 lutego 1925 roku. Ze względu na służbę wojskową męża często zmieniała wraz z nim miejsce zamieszkania, ale wszędzie gdzie mieszkała aktywnie włączała się w pracę PCK. Kolejno mieszkała w Lesznie, Ostrowie Wielkopolskim a od 1927 roku w Bielsku-Białej, gdzie założyła oddział PCK. Do 1939 roku pełniła funkcję zastępcy przewodniczącego tego oddziału. W czasie kampanii wrześniowej jej mąż został aresztowany przez NKWD, wywieziony do Starobielska i zamordowany w Charkowie wiosną 1940 roku. W dalszych latach wojny Bogusława Zagórska przeniosła się do Krakowa i pracowała tam społecznie w Komitecie Pomocy Więźniom. Po zakończeniu okupacji powróciła do Bielska-Białej i natychmiast zorganizowała na dworcu punkt sanitarny i dożywiania dla repatriantów i przesiedleńców. Z jej inicjatywy powstał też drugi punkt w Czechowicach-Dziedzicach. Przez długie lata kierowała oddziałem PCK w Bielsku-Białej. Całe swoje życie niosła pomoc innym ludziom, organizowała spotkania w szkołach, praktyki w szpitalach i kursy pielęgniarskie. Była organizatorką i współorganizatorką Szkoły Młodszych Pielęgniarek PCK i pogotowia ratunkowego w Bielsku-Białej. Pełniła społecznie wiele funkcji kierowniczych. W 1979 roku sprzedała swój dom w Bielsku-Białej i przeniosła sie do Poznania. Nie mając dzieci swój majątek przeznaczyła na wspieranie kościołów, głównie inowrocławskich. Zmarła 24 sierpnia 1991 roku w Poznaniu. Została pochowana w rodzinnym grobowcu na cmentarzu parafii Zwiastowania NMP w Inowrocławiu.
Bogusława Zagórska za życia została odznaczona m.in. Złotym Krzyżem Zasługi, Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polaki, oraz wyróżniona honorowym członkostwem PCK i Polskiego Komitetu Pomocy Społecznej.
(na podstawie noty biograficznej autorstwa Edmunda Mikołajczaka w: Inowrocławski słownik biograficzny, pod red. Edmunda Mikołajczaka, zeszyt 3, Inowrocław 1997, s. 108-109, życiorysu Bogusławy Zagórskiej i dokumentów z archiwum rodziny)
Kolekcja otrzymała I nagrodę w konkursie akcja: powstanie
