Ireneusz Wierzejewski urodził się w 1881 roku w Kozłowie, maturę zdał w Poznaniu, a potem studiował medycynę w Gryfii, Berlinie, Würzburgu i Monachium. Kiedy wybuchło powstanie wielkopolskie był już uznanym ortopedą i dyrektorem Zakładu Gąsiorowskich w Poznaniu, w czasie I wojny światowej zamienionego na szpital forteczny V korpusu armii. W grudniu 1918 roku wstąpił jako ochotnik do wojsk powstańczych i został naczelnym chirurgiem w Głównym Szpitalu Fortecznym przy ul. Libelta. Od stycznia 1919 roku był naczelnym lekarzem powstania i organizował służbę medyczną w całej Wielkopolsce. Wziął udział w wojnie polsko-bolszewickiej i został szefem sanitarnym 1. Armii na Froncie Wschodnim. We wrześniu 1921 roku ze względu na stan zdrowia przeniesiono go do rezerwy. Wrócił do Zakładu Gąsiorowskich i prowadził wykłady z ortopedii na nowo utworzonym Uniwersytecie Poznańskim. W 1923 roku został profesorem i kierownikiem pierwszej w Polsce Kliniki Ortopedycznej przy UP. Zmarł w 1930 roku, nie miał jeszcze 49 lat.
Prezentowany zbiór jest fragmentem większej kolekcji poświęconej sylwetce prof. Ireneusza Wierzejewskiego przygotowanej ze zbiorów Muzeum Uniwersytetu Medycznego im. Karola Marcinkowskiego w Poznaniu http://cyryl.poznan.pl/kolekcja/863
