Pod koniec 1. dekady XX wieku w secesyjnej kamienicy przy ul. Dąbrowskiego na Jeżycach funkcjonowała sala widowiskowa Roberta Bandolina przekształcona później w scenę kabaretową. Po odzyskaniu niepodległości salę przejęło Towarzystwo Bratniej Pomocy Studentów Uniwersytetu Poznańskiego i w 1923 roku wydzierżawiło ją spółce Maski. Teatr Nowy im. Heleny Modrzejewskiej. 6 lipca tego roku teatr uzyskał koncesję i tu zaczyna się historia Teatru Nowego w Poznaniu. Jego pierwszym dyrektorem został Mieczysław Rudkowski, który kierował teatrem do 1934 roku. Potem dyrekcja zmieniała się praktycznie w każdym sezonie, co nie wyszło scenie na dobre – w 1937 roku teatr zbankrutował i został zamknięty. Zaraz po wojnie w 1945 roku teatr reaktywowano jako prywatną firmę pod dyrekcją Zbigniewa Szczerbowskiego. W rozrywkowym repertuarze sceny poznaniacy mogli wtedy oglądać m.in. Mieczysławę Ćwiklińską i Ludwika Solskiego. W 1949 roku teatr utracił autonomię i wraz z Teatrem Polskim (a początkowo także z Teatrem Młodego Widza i Komedią Muzyczną) wszedł w skład Państwowych Teatrów Dramatycznych w Poznaniu. Kierownictwa obu teatrów rozdzielono dopiero w sezonie 1972/73. Scenę Nową objęła Izabella Cywińska, kierownikiem literackim został Milan Kwiatkowski. Za ich rządów Teatr Nowy stał się jedną z najlepszych scen dramatycznych w Polsce. Cywińska odeszła z teatru w 1989 roku, w kolejnym sezonie dyrekcję sceny objął Eugeniusz Korin, a po nim w 2003 roku – Janusz Wiśniewski.
Archiwalia teatralne prezentowane na portalu zostały podzielone na okresy odpowiadające działalności kolejnych dyrektorów. O dorobek Piotra Kruszczyńskiego, który prowadzi scenę od 2011 roku, historia upomni się niebawem. CYRYL zaprasza do jednego z najważniejszych salonów powojennego Poznania.
Danuta Bartkowiak
