Stanisław Szulc – syn Waleriana i Stanisławy z Adamskich ur. 10 kwietnia 1887r. w Poznaniu przy ul. Wrocławskiej, zmarł 31 sierpnia 1962 w Zurichu. Poznański kupiec, jubiler, złotnik i działacz gospodarczy. Uczył się w Gimnazjum Św. Marii Magdaleny. W latach 1902-08 wiceprezesem, a następnie prezesem organizacji samokształcenia się młodzieży ”Ogniwo”, która nieoficjalnie przygotowywała młodzież do wywalczenia politycznej niepodległości oraz brała udział w akcjach przeciw zaborcy. Zdał „małą maturę” w 1903r., po śmierci ojca zmuszony był przerwać edukację i poprowadzić z matką rodzinną firmę złotniczo-zegarmistrzowską. Praktykę zawodową odbył w Królewcu i Szwajcarii. Brał udział w proteście polskiego ziemiaństwa przeciwko powitaniu cesarza Wilhelma II pod poznańskim Bazarem. Po roztrzaskaniu kostką brukową szyb w Bazarze, w którym nocował cesarz został aresztowany w 1913r. ale uniewinniony w procesie. Wraz z bratem Zdzisławem brał udział w manifestacji narodowej po wyjściu z więzienia Anieli Tułodzieckiej. W 1918 został członkiem i sekretarzem Straży Ludowej w Poznaniu. W trakcie pobytu Ignacego Paderewskiego pełnił służbę na ulicach Poznania. Walczył potem w powstaniu wielkopolskim, w którym brał udział również udział jego brat Zdzisław Szulc (późniejszy założyciel Polskiego Związku Lawn Tenisowego oraz Muzeum Instrumentów Muzycznych) odznaczony Krzyżem Powstańczym. Stanisław Szulc w 1919r. został członkiem Izby Rzemieślniczej w Poznaniu. Należał do Cechu Złotników i Zegarmistrzów oraz Związku Samodzielnych Zegarmistrzów Polskich a także Związku Towarzystw Kupieckich, którym przewodniczył. Udzielał się we radach nadzorczych Banku Związku Spółek Zarobkowych S.A., był sędzią handlowym przy Sądzie Okręgowym oraz kuratorem Wyższej Szkoły Handlowej i opiekunem młodzieży kupieckiej. W 1923r. otworzył sklep zegarmistrzowsko-jubilerski na placu Wolności. Był cenionym jubilerem, zaprojektował m.in. używany do dziś łańcuch Rektora Wyższej Szkoły Handlowej (obecnie Uniwersytet Ekonomiczny w Poznaniu). W 1929r. uczestniczył w II Światowym Kongresie Jubilerów w Paryżu. W czasie organizacji Powszechnej Wystawy Krajowej należał do komitetu organizacyjnego działu jubilersko-złotniczego. Podarował władzom Poznania kuty srebrny puchar własnego projektu, którym prezydent Cyryl Ratajski w dniu otwarcia PeWuKi wznosił toast na cześć Prezydenta RP Ignacego Mościckiego. Prezentował i był nagradzany za swoje wyroby jubilerskie w czasie P.W.K-i w 1929r, w Berlinie w 1938r. a także w 1939r. Nowym Yorku na Międzynarodowej Wystawie Światowej „World of Tomorrow”. Po wybuchu II wojny światowej został z rodziną wysiedlony do Warszawy, założył tam sklep, ale również wspierał finansowo tajną działalność Szarych Szeregów. W 1944r. został aresztowany przez Gestapo i więziony przez 2 miesiące w forcie w Pomiechówku K. Modlina. Po wojnie wrócił do Poznania, zaangażował się w działalność Miejskiej Rady Narodowej a w Warszawie otworzył salon w Hotelu Europejskim. Udzielał się w Towarzystwach Kupieckich i Cechu Zegarmistrzów i Złotników w Poznaniu i Warszawie. Z jego inicjatywy w 1949r. odbudowane i ofiarowane zostały insygnia Rektorskie Uniwersytetu Warszawskiego. Był miłośnikiem sztuki, bibliofilem i kolekcjonerem. Po wojnie razem z żoną podarował ocalałą z powstania warszawskiego część cennych zbiorów sztuki złotniczej Muzeum Narodowemu w Poznaniu (w tym wyroby Odiota - dostawcy Napoleona). W 1950r. został pozbawiony przez władze komunistyczne prawa wykonywania zawodu i tym samym został zmuszony sprzedać jeden sklep a drugi oddać w państwowe ręce. Był członkiem Towarzystwa Miłośników Miasta Poznania, pisał artykuły do branżowej prasy zegarmistrzowskiej, był autorem artykułów do Kroniki Miasta Poznania, do końca życia działał społecznie. Był żonaty z Ireną z Wilhelmich, z którą miał dwójkę dzieci; Danutę (pierwszą kobietę - mistrza złotniczego w Polsce) i Andrzeja (walczył w Szarych Szeregach, zginął jako ofiara napadu w 1941r.) Stanisław Szulc został odznaczony Krzyżem ”Zasłudze Obywatelskiej” w 1919r., Złotym Krzyżem Zasługi w 1929r., Krzyżem Niepodległości w 1930r., Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym oraz Złotymi Odznakami Rzemiosła Izb Rzemieślniczych.
Maciej Męczyński
