Poznański Ogród Zoologiczny, dzisiaj Stare Zoo, powstał w 1871 roku. Kilkanaście lat później powołane w 1874 roku Towarzystwo Ogród Zoologiczny zakupiło budynek starego dworca z otaczającym go ogrodem i przylegający doń użytek rolny. Cały teren podzielono na część parkową i właściwy zwierzyniec. W 1888 roku zbudowano ptaszarnię, a szachulcowy budynek dawnej parowozowni zaadaptowano na słoniarnię. Na przełomie XIX i XX wieku powstały alpinarium, małpiarnia i lwiarnia. Wszystkie istnieją do dzisiaj uboższe o pozbawione po II wojnie światowej liczne detale architektoniczne. W latach 60. XX wieku, pomimo planów przeniesienia ogrodu na nowe tereny, prawie stuletnie zabudowania Zoo zostały poddane rewitalizacji i rozbudowie. Powstały wówczas m.in. wybieg dla żyraf, antylop, zebr i strusi, pawilon akwarium oraz ekspozycje ptaków i gadów. W 1976 roku tereny przy ul. Zwierzynieckiej zostały wpisane do rejestru zabytków. Po otwarciu Nowego Zoo na Malcie przeniesiono tam z ciasnych, niespełniających już standardów hodowlanych i ekspozycyjnych klatek i wybiegów duże zwierzęta (dawni bywalcy ogrodu pamiętają zapewne mały wybieg wielkiego hipopotama Jurka, betonowy, smutny wybieg słonicy Kingi czy – najbardziej chyba przerażające – klatki niedźwiedzi u podnóża groty, w których ledwo mogły się ruszać), natomiast ogród przy ul. Zwierzynieckiej ze swoją kameralną atmosferą stał się parkiem w centrum miasta, w którym mieszkają małe zwierzęta, głównie udomowione, i niewielkie zwierzęta egzotyczne.
Paweł Michalak
