Ta historia zaczyna się 20 maja 1866 roku, wtedy w Krzywinie pod Kościanem na świat przyszedł Jan Rupiński. Miał półtora miesiąca, kiedy doszło do słynnej bitwy pod Sadową, gdzie wojska Ottona von Bismarcka odniosły zwycięstwo nad Austrią, przypieczętowując dominującą pozycję Prus w Związku Niemieckim. Właśnie narodziła się II Rzesza… Minęło jedenaście lat i prawie tysiąc kilometrów na wschód od Krzywinia, w Kołomyi, na rubieżach Imperium Habsburgów urodził się Michał Zachara. Dwie wielkie wojny później w dalekim Poznaniu jego córka Anna wyszła za mąż za Bolesława, syna Jana Rupińskiego, dając początek nowej linii rodziny.
Rodzina Jana Rupińskiego zamieszkała w Poznaniu w 1906 roku. Najstarszy syn Jana i Marii (z domu Beisert) – Marian (ur. 1895) był zawodowym żołnierzem, powstańcem wielkopolskim i oficerem WP pracującym m.in. w Kierownictwie Rejonowej Intendentury Poznań. Dwie z pięciu córek, Pelagia (ur. 1902) i Janina (ur. 1905), ukończyły poznańską „Dąbrówkę”. Najmłodszy z dzieci Rupińskich, syn Bolesław (ur. 1913), przed wybuchem II wojny światowej ukończył studia w Wyższej Szkole Handlowej w Poznaniu i na Wydziale Rolniczo-Leśnym Uniwersytetu Poznańskiego. W tym czasie rozwijał swoje dwie wielkie pasje, żeglując po Jeziorze Kierskim i latając szybowcami z poznańskiej Ławicy. Kiedy w 1937 roku był słuchaczem Szkoły Podchorążych Rezerwy Artylerii we Włodzimierzu Wołyńskim, nie mógł nawet przypuszczać, że 12 lat później jego żoną zostanie pochodząca z Kresów Wschodnich Anna Zachara, która po wojnie trafiła do Poznania z matką Elżbietą (z domu Helstein).
W pięknych albumach rodzinnych Rupińskich toczy się historia życia Polaków pod dwoma różnymi zaborami, historia Kresów Wschodnich i międzywojennego Poznania, pojawia się piekło II wojny światowej i niewola w niemieckim obozie jenieckim, wreszcie próba zaadaptowania się do nowej, powojennej rzeczywistości z niesamowitym epilogiem w postaci wyjazdu Bolesława do pracy w Republice Gwinei. Setki fotografii i dokumentów jakimś cudem przetrwały zawieruchę dziejową. Duża w tym zasługa córki i wnuczki Bolesława i Anny – Małgorzaty i Katarzyny, które stoją na straży własnego dziedzictwa, pielęgnując rodzinne pamiątki.
Paweł Michalak
