Powstaniec Jan Przybecki urodził się 15 maja 1892 roku w Konarzewie (pow. poznański), zmarł 20 sierpnia 1964 roku w Palędziu (pow. poznański). Był synem Józefa i Małgorzaty z domu Gawronek. Ukończył cztery klasy szkoły powszechnej w Konarzewie i dwuipółroczną szkołę rolniczą w Szamotułach. Pracował jako urzędnik gospodarczy. Od 16 października 1912 roku do 11 stycznia 1919 roku służył w piechocie armii niemieckiej, służbę zakończył w stopniu plutonowego. W czasie I wojny światowej walczył na froncie we Francji biorąc udział m.in. w bitwie pod Verdun. Za tę służbę został odznaczony krzyżem żelaznym II klasy. Po powrocie do Polski przystąpił do formujących się oddziałów powstańczych biorąc udział m.in. w walkach o Zbąszyń i Rynarzewo. 11 stycznia wstąpił do 7. Pułku Strzelców Wielkopolskich, późniejszego 61. Pułku Piechoty, z którym walczył w wojnie polsko-bolszewickiej, biorąc udział m.in. w bitwach pod Mławą i Brodnicą (sierpień 1920 roku). Walczył również na Wołyniu oraz prawdopodobnie w III powstaniu śląskim (wg książeczki wojskowej brał udział we wszystkich trzech powstaniach, jednak ze względu na inne dane – daty bitew, przebyty szlak bojowy, wydaje się to niemożliwe). W czasie II wojny światowej działał w konspiracji (wg kwestionariusza ZBOWiD-u w latach 1941-1942 był członkiem wywiadu wojskowego podziemnej siatki wywiadowczej „Jaszczur” – być może chodzi o Organizację Wojskową Związek Jaszczurczy, której okręg poznański został utworzony w 1941 roku), za co został aresztowany i przetrzymywany przez gestapo kolejno w poznańskiej siedzibie gestapo (Dom Żołnierza), w Forcie VII, w więzieniu w Moabicie w Berlinie. Skazany dwukrotnie na karę śmierci zamienioną na karę dożywotniego więzienia, którą odsiadywał w więzieniu we Wronkach. Po II wojnie światowej razem z żoną Cecylią zamieszkał w Szczecinie, gdzie pracował jako pracownik umysłowy.
