Początek XX wieku przyniósł dynamiczny rozwój Poznania. W 1900 roku, po przyłączeniu okolicznych gmin Jeżyc, Łazarza i Wildy, liczba mieszkańców miasta wzrosła z 75 do 117 tys. Istniejące wówczas gimnazja: św. Marii Magdaleny, Fryderyka Wilhelma (dziś III LO im. św. Jana Kantego) i realne Bergera, nie były już w stanie pomieścić wszystkich chętnych do nauki młodych ludzi. Pruskie władze Poznania podjęły zatem decyzję o budowie nowego gmachu szkolnego na działce między ulicami Augusty Wiktorii (dzisiaj Grunwaldzka) i Bukowską, na której wcześniej znajdował się ogród rozrywkowy Villa Flora. Projekt powierzono niemieckiemu mistrzowi budowlanemu Fustowi z Ministerstwa Robót Publicznych w Berlinie. Fust zaprojektował okazały, dwupiętrowy budynek z wysokim, spadzistym dachem i starannie opracowanymi elewacjami z czerwonej cegły urozmaiconymi tynkowanymi płycinami. Centralną część trójdzielnego gmachu wieńczyła wieżyczka zegarowa, do której przylegała platforma do obserwacji astronomicznych. Środkowy, wysunięty przed lico elewacji frontowej ryzalit oraz elewację północną zdobiły delikatne szczyty ze sterczynami. Na parterze znajdowały się duży hol z neogotyckim sklepieniem wspartym na kolumnach, gabinet dyrektora połączony z jego mieszkaniem znajdującym się w osobnym budynku, sekretariat, biblioteka, jadalnia i trzy sale lekcyjne. Pierwsze piętro mieściło nowoczesne pracownie fizyki, chemii i nauk przyrodniczych. Na drugim piętrze Fust zaplanował reprezentacyjną aulę z ozdobnym, drewnianym stropem, emporą z organami i witrażowymi oknami w dębowych ramach. Sala gimnastyczna znajdowała się w osobnym budynku. Sąsiadowały z nią niewielki ogród botaniczny, mała strzelnica i toalety, do których prowadził zadaszony krużganek.
Szkołę oddano do użytku 16 kwietnia 1903 roku. Uroczystość rozpoczęło poświęcenie budynku, następnie głos zabrał pierwszy dyrektor nowego gimnazjum Moritz Friebe, który podkreślił, że głównym celem nowej placówki będzie staranne wyedukowanie pruskich patriotów. Pomimo aktywnej polityki germanizacyjnej i faktu, że w pierwszych latach funkcjonowania szkoły grono pedagogiczne składało się w większości z Niemców, edukację na bardzo dobrym poziomie pobierali tutaj również Polacy. I to właśnie oni, przejmując po 1918 roku stery szkoły, przyczynili się do zbudowania prestiżu i legendy popularnego w Poznaniu Marcinka.
Paweł Michalak
