Prauziński Leon | 1895–1940 | ze zbiorów Salomei Prauzińskiej i Katarzyny Prauzińskiej-Czarnul

Leon Prauziński urodził się 15 maja 1895 roku w Poznaniu. W 1915 roku został wcielony do wojska niemieckiego jako tzw. ochotnik roczny i przydzielony do 5. Batalionu Strzelców. Walczył na froncie zachodnim, m.in. w Ardenach, pod Verdun i w Lesie Argońskim, gdzie został ranny. Najpierw trafił do szpitala polowego, potem do szpitala w Wetzlar, a następnie leczył się w Ostrowie Wielkopolskim. Po wyjściu ze szpitala w 1917 roku przeprowadził się do Poznania. Kiedy po Świętach Bożego Narodzenia 1918 roku wracał od rodziców z Ostrowa Wielkopolskiego, prosto z dworca dołączył do walczących powstańców. Jego dowódcą był Stanisław Nogaj. Brał udział w walkach przy Prezydium Policji i na moście Chwaliszewskim. Dostał się do niewoli i został skazany na karę śmierci, ale dzień przed egzekucją został odbity przez grupę powstańców. Później walczył na froncie zachodnim, m.in. pod Wolsztynem, Zbąszyniem, Babimostem, Chobienicami i Kopanicą. Po zakończeniu powstania wziął udział w wojnie polsko-bolszewickiej na frontach lwowskim i litewsko-białoruskim w Sądowej Wiszni, Gródku Jagiellońskim, Lwowie, Ihumeniu i Bobrujsku. Po powrocie do domu ukończył kurs podchorążych artylerii i formalnie otrzymał stopień oficerski. Został odznaczony Krzyżem Niepodległości i Krzyżem Walecznych. Przeniesiono go do rezerwy w stopniu podporucznika. 1 listopada 1939 roku został aresztowany przez Niemców i osadzony w Forcie VII, gdzie zginął zastrzelony 6 stycznia 1940 roku.
Więcej informacji o życiu Leona Prauzińskiego znajduje się w rodzinnej kolekcji zdjęć i dokumentów http://cyryl.poznan.pl/kolekcja/1062