Park Sołacki to jeden z najstarszych parków w Poznaniu. Autorem tego pięknego założenia był Hermann Kube, ówczesny dyrektor Ogrodów Miejskich. Jego projekt zrealizowano w latach 1908-11. Park ma powierzchnię około 14 ha i wydłużony, elipsoidalny kształt. Leży w dolinie rzeczki Bogdanki, której spiętrzone wody utworzyły duży staw przewężony pośrodku i przecięty urokliwym mostkiem. Na stawie utworzono dwie zadrzewione wysepki, a na jego południowym brzegu otwarto w 1912 roku dużą restaurację z plenerowym ogrodem. Budynek restauracyjny powstał z zaadaptowanego do tego celu pawilonu przeniesionego z Wystawy Wschodnioniemieckiej, która rok wcześniej odbyła się na terenie dzisiejszych Targów, gdzie pełniła funkcję winiarni. Obiekt miał dwie charakterystyczne wieże wentylacyjne zlikwidowane w czasie niemieckiej przebudowy dokonanej w czasie II wojny światowej. Po odzyskaniu niepodległości park stał się jednym z ulubionych miejsc wypoczynku poznaniaków. Prócz spacerów wśród cennego drzewostanu ogród oferował liczne atrakcje – zabawy, dancingi, koncerty i festyny, a przede wszystkim przejażdżki łódkami, które cieszyły się niesłabnącym zainteresowaniem aż do lat 70. XX wieku. Zdjęcie na łódce dla setek, a może nawet tysięcy mieszkańców miasta było świetną pamiątką radosnego czasu spędzonego w pięknym otoczeniu przyrody. To właśnie pamiątkowe pocztówki w parkowych łódkach stanowią pokaźną część znakomitej sołackiej kolekcji Marcina Kentzer-Nowakowskiego. Równie liczne są pocztówki pokazujące restaurację Parkową (po wojnie Piracka, a potem Meridian), a na pozostałych widać otaczające staw alejki i sąsiadujące z parkiem uliczki z ich willową zabudową. Wszystkie doskonale oddają piękno tego wyjątkowego ogrodu będącego sercem Sołacza, starannie przemyślanego i zrealizowanego założenia urbanistycznego z początku XX wieku.
Danuta Bartkowiak
