Tereny dawnego dworca stargardzkiego na Jeżycach przy dzisiejszej ul. Zwierzynieckiej stały się domem poznańskiego Ogrodu Zoologicznego przypadkowo i z upływem lat stawało się wiadomym, że dla rozwoju Zoo, przede wszystkim jednak dla dobra zwierząt konieczna będzie zmiana jego siedziby na większą. Temat przeprowadzki pojawił się już pod koniec XIX wieku, a potem w latach 30. XX wieku. Wśród potencjalnych lokalizacji wymieniano stoki Cytadeli, Dębinę, tereny Malty, Golęcina czy dzisiejszego Ogrodu Botanicznego przy ul. Dąbrowskiego. Po II wojnie światowej rozważano rezygnację z odbudowy zniszczonego terenu przy ul. Zwierzynieckiej i budowę nowego Zoo na Golęcinie, ale dyrektor Bolesław Witkowski podjął decyzję o pozostaniu na starym miejscu i skupieniu się na leczeniu zwierząt i zoohigienie. Dopiero w 2. połowie lat 60. władze Poznania podjęły decyzję o budowie Nowego Zoo na Białej Górze na wschód od jeziora Malta. Pieczę nad budową sprawował ówczesny dyrektor Ogrodu Zoologicznego Adam Taborski. W 1967 roku powołano Społeczny Komitet Budowy Nowego Zoo, a prace rozpoczęto w 1970 roku. W dużej części leśny teren trzeba było wykarczować, ogrodzić, pobudować wybiegi, pawilony, sieć ścieżek dla zwiedzających i 13-hektarowe sztuczne stawy, a potem przewieźć zwierzęta ze Starego Zoo, w tym tak „nieporęczne” jak żubry. Z ZSRR do Poznania dotarł transport wielbłądów. W 1974 roku Wielkopolski Park Zoologiczny, jak oficjalnie nazwano Nowe Zoo, udostępniono zwiedzającym. Nowe Zoo imponuje przestrzenią i zachwyca nowoczesnymi pawilonami, jak chociażby otwartą w 2008 roku spektakularną słoniarnią. Obecnie coraz więcej zwierząt w ogrodach zoologicznych nie zna wolności, bo tu się rodzi, a same ogrody nie służą wyłącznie ekspozycji, ale są miejscem ochrony i reprodukcji ginących gatunków, a często także – jak w Poznaniu – azylem dla zwierząt maltretowanych przez swoich właścicieli.
Paweł Michalak
