Krzewina Zygmunt | 1898–1976 | ze zbiorów Joanny Krzewiny, Oborniki

Zygmunt Krzewina urodził się 4 stycznia 1898 roku w Inowrocławiu, syn Antoniego i Elżbiety. Po kądzieli wnuk powstańca styczniowego Ignacego Rutkowskiego. Przed I wojną światową był czeladnikiem malarskim i członkiem Sokoła. W 1916 roku skończył 18 lat i został zaciągnięty do wojska niemieckiego. Walczył na froncie zachodnim I wojny światowej. Do powstania wielkopolskiego przystąpił 28 grudnia 1918 roku. W szeregach Kompanii Damasławskiej brał czynny udział w walkach pod Kcynią, Nakłem, Żninem, Szubinem i Gołańczą. Został ranny w głowę, ale w styczniu 1919 roku wrócił do powstania i w Kompanii Wągrowieckiej walczył w Gromadnie, Laskownicach i Smogulcu oraz na odcinku Budzyń. We wrześniu 1920 roku przeniesiono go do 14. Pułku Artylerii Polowej w Poznaniu na Sołaczu, w 1923 roku przeszedł do rezerwy. W październiku 1939 roku został aresztowany i osadzony w więzieniu w Rogoźnie. Spędził tam 4 miesiące. Po wojnie wstąpił do milicji w Ryczywole, potem do emerytury był magazynierem. Z 1969 roku pochodzi jego własnoręcznie spisany życiorys, prawdopodobnie także wówczas spisał wspomnienia z powstania wielkopolskiego. Zmarł w 1976 roku.