Kręczyński Franciszek | 1885–1961 | ze zbiorów Janusza Kręczyńskiego, Poznań

Franciszek Kręczyński urodził się 29 stycznia 1885 roku w Chobienicach w powiecie wolsztyńskim, w rodzinie robotniczej Michała i Ewy z domu Jankowiak. Po ukończeniu szkoły powszechnej wyjechał za pracą do Niemiec, pracował tam jako robotnik sezonowy. W latach 1905-07 odbył służbę wojskową w armii niemieckiej. Po wybuchu I wojny światowej został ponownie powołany wojska niemieckiego, z którego zdezerterował w 1916 roku. Na wieść o wybuchu powstania wielkopolskiego 5 stycznia 1919 roku wstąpił do kompanii chobienickiej, walczył pod Wolsztynem, Kopanicą, Babimostem i Wielkim Grójcem. Następnie przydzielon go do 7. Pułku Strzelców Wielkopolskich (przemianowanym na 61. Pułk Piechoty), a w maju 1919 roku został przeniesiony do rezerwy. Zamieszkał w Zadyniu Nowym i rozpoczął pracę na kolei. Ożenił się z Marią Moder, z którą miał czworo dzieci. Po napaści Niemiec na Polską na polecenie władz wojskowych we wrześniu 1939 roku rozpoczął niszczenie linii kolejowej na odcinku między Poznaniem a Wolsztynem. 3 października wrócił do domu. W 1941 roku został wywieziony na roboty przymusowe w głąb Niemiec, do Zadynia Nowego wrócił po zakończeniu wojny 9 maja 1945 roku i zgłosił się do pracy na PKP. Trzy lata później przeszedł na emeryturę. W 1960 roku zamieszkał u syna w Szczańcu w powiecie świebodzińskim. Zmarł 10 października 1961 roku i został pochowany na miejscowym cmentarzu.

(na podstawie biogramu opracowanego przez Z. Kościańskiego [w:] Słownik biograficzny powstańców wielkopolskich, red. A. Czubiński, B. Polak, Poznań 2002, s. 174-175).