Klemens Wasiewicz urodził się 30 marca 1909 roku w Sielcach (dzisiaj część Warszawy). Jego ojciec Karol pracował w Warszawie jako modelarz techniczny, czyli stolarz wyrabiający drewniane makiety służące do wyrobu form odlewniczych. Przed 1920 rokiem Karol z żoną Franciszką z domu Woś i dziećmi przyjechał do Poznania i rozpoczął pracę w Fabryce Machin Towarzystwa Akcyjnego H. Cegielski, a następnie w Fabryce Chemicznej Romana Maya. Klemens, najmłodszy z dzieci, po ukończeniu Państwowego Gimnazjum Matematyczno-Przyrodniczego im. Bergera rozpoczął naukę w Państwowej Szkole Sztuk Zdobniczych i Przemysłu Artystycznego w Poznaniu. Od 1932 roku studiował w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, jednak z powodu trudnej sytuacji materialnej studiów nie ukończył. Wrócił do Poznania i podjął pracę w Wytwórni Sprzętów Kościelnych Drukarni i Księgarni św. Wojciecha, gdzie projektował wyposażenie obiektów sakralnych. W 1938 roku ożenił się z Lucyną Winiarską, a rok później urodziła im się jedyna córka Ewa.
Ustabilizowane życie rodziny przerwała wojna. Klemens jeszcze kilka miesięcy pracował w Wytwórni, którą przejęli Niemcy, a następnie zatrudnił się jako kreślarz w poznańskim biurze projektowym Niemca Rudolfa Voltenauera z Wrocławia, skąd go zwolniono i skierowano do pracy przy budowie okopów w Gądkach koło Poznania. Po wojnie działał w reaktywowanym Związku Polskich Artystów Plastyków, włączając się w odbudowę życia artystycznego w Poznaniu, oraz powrócił do pracy w Wytwórni Sprzętów Kościelnych. W związku z przejęciem spółki przez państwo i likwidacją warsztatów został w 1948 roku zwolniony. Zarzucono mu działanie na szkodę nowych władz spółki oraz buntowanie załogi. Przez krótki czas sprawował funkcję dyrektora artystycznego na Międzynarodowych Targach Poznańskich. W 1949 roku zaprojektował i nadzorował budowę polskiego pawilonu ma targach międzynarodowych w Budapeszcie. Jednocześnie zaangażował się w prace przy odbudowie zniszczonych w czasie działań wojennych kościołów oraz projektował wyposażenie dawnych kościołów protestanckich przejętych po drugiej wojnie światowej przez katolików. Część jego najwcześniejszych prac nie dotrwała do naszych czasów lub została zmodyfikowana po zmianach w liturgii, do których doszło w latach 60. XX wieku po II soborze watykańskim. Pojawiły się wówczas nowe ołtarze odsunięte od ściany, a duchowny celebrował odtąd mszę zwrócony przodem do wiernych.
Do jego najważniejszych realizacji należą powojenna rekonstrukcja wnętrz fary i kaplica Wieczystej Adoracji, projekty ołtarzy głównych i bocznych do poznańskich kościołów: Świętej Trójcy na Dębcu, św. Michała Archanioła przy Stolarskiej, Zmartwychwstańców na Wildzie, Chrystusa Króla przy ul. Ostatniej i św. Jana Vianneya na Sołaczu, a także projekty ołtarzy w katedrze w Gorzowie Wielkopolskim oraz projekty wnętrz misyjnego seminarium Werbistów w Pieniężnie. Po śmierci żony w 1983 roku już nie projektował i zajął się porządkowaniem swojego imponującego archiwum. Klemens Wasiewicz zmarł 4 października 1989 r. Spoczywa w rodzinnym grobie na cmentarzu na Miłostowie.
Magdalena Grzelak-Grosz
