Wawrzyn Jurczyński urodził się 28 lipca 1891 roku w Drogoszewie koło Gostynia. Jego rodzicami byli Jan i Marianna z domu Piotrowska. W 1899 roku rodzina Jurczyńskich wyjechała do Lütgendortmundu w Westfalii. Ojciec Wawrzyna rozpoczął tam pracę w kopalni węgla kamiennego, a sam Wawrzyn kontynuował rozpoczętą rok wcześniej w Michałowie naukę w szkole powszechnej, którą ukończył w 1906 roku. Dalej uczył się w szkole handlowej w Dortmundzie, po ukończeniu której rozpoczął pracę jako pracownik biurowy. W Lütgendortmundzie był członkiem Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”, którego współzałożycielem był jego brat Marcin. Warto wspomnieć, że w 1913 roku Marcin Jurczyński wysłał ze swojego gniazda największa liczbę ćwiczących na Zlot Związkowy do Poznania. W 1916 roku Wawrzyn został powołany do armii niemieckiej i wysłany na front zachodni do Francji. W 1918 roku powrócił z frontu do Lütgendortmundu, i stamtąd w grudniu 1918 roku został wysłany przez tamtejszego „Sokoła” do Poznania w celu zbadania stopnia przygotowania mieszkańców Wielkopolski do wybuchu powstania. Powrócił do Lütgendortmundu i wspólnie z bratem Marcinem, byłym naczelnikiem i komendantem IX Polowych Drużyn Sokolich, rozpoczął werbowanie ochotników „Sokoła” w Westfalii skłonnych wziąć udział w walce z zaborcą. 1 stycznia 1919 roku ochotnicy, wśród nich Wawrzyn i jego brat Józef, przybyli do Wielkopolski i zgłosili się do oddziałów powstańczych. 9 grudnia 1919 roku Wawrzyn przydzielony do Kompanii Poznańskiej pod dowództwem kapitana Tomaszewskiego wyruszył na północny front powstańczy. Uczestniczył w walkach o Żnin, Szubin, Gąsawę, Ludwikowo i Rynarzewo. W maju po przeformowaniu Kompanii Poznańskiej został wcielony do 5. Kompanii 9. Pułku Strzelców Wielkopolskich (późniejszy 67. Pułk Piechoty). Wraz z pułkiem przebywał w Rynarzewie, gdzie przebiegała linia demarkacyjna pomiędzy wojakami powstańczymi a niemieckim Grenzschutzem. Następnie został przeniesiony na front południowy. W styczniu 1920 roku brał udział w obsadzaniu przez Polaków Leszna. Po zakończeniu powstania został wysłany na front litewsko-białoruski, a w trakcie ofensywy bolszewickiej w maju 1920 roku brał udział w walkach obronnych pod Czeczukami (rejon Głębokie), gdzie 28 maja został ranny w prawe podudzie i stamtąd ewakuowany do Poznania, gdzie leczony był w szpitalu wojskowym. W lipcu 1920 roku zwolniony ze służby wojskowej z powodu odniesionych ran, a już w sierpniu przywrócony i przypisany do 57. Pułku Piechoty, gdzie szkolił poborowych. Ponownie zwolniony w grudniu 1920 roku. Po odbytych ćwiczeniach rezerwistów 16 sierpnia 1927 roku został mianowany na plutonowego.
Po zdaniu polskiej małej matury osiadł w Poznaniu i rozpoczął pracę w 1921 roku w Starostwie Krajowym, gdzie pracował do stycznia 1940 roku kiedy to wraz z rodziną (żoną Pelagią i synem) został osadzony w obozie przejściowym na Głównej, a stamtąd 11 lutego 1940 roku wywieziony do miejscowości Kurdwanów pod Krakowem. Przed wysiedleniem z Poznania Wincentemu Jarczyńskiemu udało się ukryć dokumenty, odznaczenia i fotografie w futrynie drzwi swojego mieszkania przy ul. Białej, które szczęśliwie przetrwały wojnę. Wawrzyn pracując jako archiwista w obawie przed Niemcami powyciągał na początku wojny z akt personalnych pracowników wszelkie informacje związane z ich udziałem w powstaniu wielkopolskim zastępując je w teczkach nieistotnymi dokumentami. W czasie okupacji do 1941 roku pracował jako tłumacz w urzędzie gminy Piaski Wielkie, a następnie w urzędzie dzielnicowym Borek Fałęcki również jako tłumacz. Po zakończeniu wojny w marcu 1945 roku rodzina Jurczyńskich powróciła do Poznania, a Wawrzyn podjął pracę w Urzędzie Wojewódzkim. Po likwidacji jego wydziału pracował jako archiwista w Klinice Ginekologiczno-Położniczej przy ul. Polnej, a następnie w Spółdzielni Mieszkaniowej „Wspólny Dom” jako pracownik administracyjny. W 1958 roku przeszedł na emeryturę. Zmarł 25 lutego 1977 roku w Poznaniu i jest pochowany na cmentarzu Junikowo. Jego biogram znajduje się na portalu http://powstancy-wielkopolscy.pl/
