Handel uliczny w PRL miał się nadzwyczaj dobrze i nic dziwnego, skoro na straganach można było nabyć towary niedostępne na co dzień w sklepach. We wczesnych latach 70., kiedy zaopatrzenie nie było już może nadzwyczajne, ale w miarę przyzwoite, na organizowanych przede wszystkim przez Spółdzielnię Spożywców Społem jarmarkach pojawiały się towary deficytowe specjalnie na tę okazję gromadzone w magazynach i „rzucane” na kiermaszowe stragany. Im bliżej końca lat 70. braków w zaopatrzeniu było coraz więcej i uliczne jarmarki stanowiły często jedyną okazję do zakupu niezbędnych, a trudno dostępnych produktów. Poznańskie jarmarki organizowano w różnych lokalizacjach i z różnych okazji. Placem znakomicie nadającym się do tego celu był rynek Jeżycki z racji chociażby gotowej infrastruktury – w zwykłe dni odbywał się na nim handel, stąd stała obecność straganów, na których w dni świąteczne zmieniał się jedynie asortyment – w miejsce warzyw, owoców i jajek pojawiały się buty, bielizna i odzież. Kiermasze organizowano na pl. Wolności i Starym Rynku, na winogradzkich i ratajskich osiedlach, ale także przy skrzyżowaniu ulic Ogrodowej i Ratajczaka, pod rozłożystymi kasztanowcami, tam gdzie obecnie znajduje się park Dąbrowskiego otaczający Stary Browar. Okazjami do ulicznego handlu były zmieniające się pory roku (jarmarki wiosenne, jesienne), Dzień Dziecka, początek wakacji (jarmarki turystyczne), początek roku szkolnego, partyjne święta lub wyjątkowe wydarzenia w o charakterze społeczno-politycznym (22 Lipca, Centralne Dożynki). Te ostatnie kiermasze były najokazalsze. To na nich sprzedawano najbardziej atrakcyjne towary, aby przyciągnąć tłumy poznaniaków i pokazać, że celebracja tych świat jest powszechna. Warto dzisiaj przyjrzeć się fotografiom z lat 70. XX wieku i zobaczyć, jak tamte jarmarki wyglądały.
Danuta Bartkowiak
