Jankowiak Andrzej | 1897–1982 | ze zbiorów Danuty Nowakowskiej, Poznań

Andrzej Jankowiak urodził się 24 października 1897 roku w Gorzycach w powiecie wrzesińskim. Jego rodzicami byli Jakub i Maria z domu Łyskawa, gospodarze z Gorzyc. Po ukończeniu szkoły Andrzej zamieszkał u swojej siostry w Mórce w powiecie śremskim. Jako 18-latek został powołany do wojska niemieckiego i wysłany na front, walczył m.in. pod Verdun. Zwolniony z wojska wrócił prawdopodobnie do siostry do Mórki i przystąpił do powstania wielkopolskiego. Według relacji córki Danuty służył w ugrupowaniu wrzesińsko-miłosławskim pod dowództwem Władysława Wiewiórkowskiego i walczył na północnym froncie powstania (wspominał o ciężkich walkach w rejonie Czarnkowa). Z informacji zamieszczonej na portalu http://powstancy-wielkopolscy.pl/ wynika natomiast, że Andrzej Jankowiak 28 grudnia 1918 roku wstąpił do oddziału powstańczego organizowanego przez poruczników Wywierskiego i Nowaka we Wrześni i walczył pod dowództwem por. Nowaka w okolicach Zdziechowej. Brał również udział w zdobywaniu Szubina, Wrześni, Budzynia i Chodzieży.
Po powstaniu wielkopolskim walczył w wojnie polsko-bolszewickiej, m.in. w rejonie Mińska.
Później pracował jako malarz, wykonując prace remontowe. Prawdopodobnie przed organizacją Powszechnej Wystawy Krajowej w 1929 roku przyjechał do Poznania i zatrudnił się przy budowie obiektów wystawowych. Tutaj poznał swoją przyszłą żonę Jadwigę z domu Riedel, którą poślubił w 1930 roku. Małżonkowi zamieszkali na Dębcu, mieli troje dzieci. Po wybuchu II wojny światowej rodzina zamieszkała przy ul. Czarnieckiego. W czasie wojny Andrzej Jankowiak z obawy przed Niemcami zakopał w ogrodzie wszystkie dokumenty związane z powstaniem wielkopolskim. Nigdy ich nie odnalazł. Po wojnie w ramach spółdzielni pracy założył firmę budowlano-remontową. Zmarł 19 czerwca 1982 roku, został pochowany na cmentarzu junikowskim.