Hojan Jan | 1893–1967 | ze zbiorów Wacławy Małeckiej, Poznań

Jan Hojan urodził się 3 grudnia 1893 roku w Dusznikach Wlkp. Był jednym z dziesięciorga dzieci Stefana i Marianny z domu Drobnik. Jego rodzice prowadzili duże gospodarstwo rolne. Jan po skończeniu szkoły wstąpił do niemieckiego wojska, by tam uczyć się zawodu stolarki i kowalstwa. Naukę ukończył z tytułem starszego mistrza podkuwania koni. Jego pasja było również kowalstwo artystyczne, wykonał m.in. ozdobne okucia do drzwi wejściowych kościoła w Dusznikach Wlkp. Po ukończeniu nauki został przeniesiony do służby w 47. Pułku Piechoty w Lesznie, a stamtąd w 1916 roku został wysłany na front do Francji. Po zakończeniu wojny i powrocie do rodzinnych stron Jan na wieść o wybuchu powstania wstąpił w szeregi powstańcze. Według notatki na portalu http://powstancy-wielkopolscy.pl/, opracowanej na podstawie zaświadczenia wystawionego 19 maja 1938 roku przez Referat Historyczny Dowództwa Okręgu Korpusu Nr VII Jan Hojan walczył pod dowództwem porucznika Fligiera w kompanii pniewskiej o oswobodzenie miast: Pniewy, Lwówek, Kamionka w okresie od 30 grudnia 1918 roku do 4 stycznia 1919 roku. Brał również udział w natarciu na Międzychód. 5 stycznia został przeniesiony do 3. Zapasowej Kompanii CKM pod dowództwem chorążego Kościańskiego. 5 i 6 stycznia brał udział w zdobywaniu Ławicy, a już 7 stycznia otrzymał rozkaz zorganizowania i uruchomienia warsztatów taborowych oraz kuźni, w której objął kierownictwo. Z tej jednostki został utworzony 1. Baon CKM, który został włączony w szeregi
1. Pułku Strzelców Wielkopolskich. W czasie walk powstańczych Jan Hojan został ranny i w lipcu 1919 roku przebywał w szpitalu polowym w Ostrowie Wielkopolskim. 20 kwietnia 1921 roku został przeniesiony do rezerwy. Nie rozstał się jednak z wojskiem i został żołnierzem zawodowym. Służył w poznańskich ułanach w koszarach przy ul. Reymonta oraz w 7. Pułku Artylerii Ciężkiej na Sołaczu. Kierował oddziałem odpowiedzialnym za utrzymanie koni. Z powodu pogarszającego się stanu zdrowia i znacznego ubytku słuchu, będącego konsekwencją odniesionych wcześniej obrażeń wojennych, Jan Hojan w końcu lat 30. XX wieku przeszedł na wojskową rentę. Po II wojnie światowej odebrano mu ją, a on sam został zmuszony do podjęcia pracy zarobkowej. Pracował jako starszy mistrz uboju w rzeźni miejskiej na Garbarach, aż do emerytury na którą przeszedł w 1960 roku. Jan Hojan za swoją działalność powstańczą 6 grudnia 1957 roku został odznaczony Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym. Zmarł w 1967 roku i został pochowany na cmentarzu na Junikowie.

(opracowane na podstawie biogramu autorstwa Wacławy Małeckiej oraz notatki przygotowanej przez portal http://powstancy-wielkopolscy.pl/