Ludwik i jego prawnuk Maciej z poznańskiej rodziny Frankiewiczów mieli w swoich życiorysach kilka punktów wspólnych – pierwszy był budowniczym, drugi studiował architekturę, obaj byli działaczami społecznymi i angażowali się w działalność sportową. Ludwik Frankiewicz, urodzony w 1858 roku, był właścicielem jednego z najlepszych przedsiębiorstw budowlanych w Poznaniu i dwóch cegielni na Głównej i Górczynie. Wybudował wiele kamienic w mieście, m.in. przy ulicach: Krzyżowej, Ogrodowej 11 i 18, Kanałowej 3/4 i Strzeleckiej, dom ss. elżbietanek przy ul. Kościelnej, w której prowadziły ochronkę, i dom własny przy pl. Bernardyńskim. Był wielokrotnie wybierany na członka Rady Miejskiej (w 1907 roku jako jeden z zaledwie siedmiu Polaków na 60 radnych), a w 1919 roku został członkiem magistratu. Dwukrotnie, w latach 1910-14 i 1917-19, był prezesem Klubu Wioślarskiego z 1904 r. w Poznaniu (K.W. 04). W lutym 1921 roku został pierwszym polskim cechmistrzem Strzechy. Cechu Budowlanego Poznańskiego. Zmarł w 1924 roku.
Jego prawnuk Maciej, urodzony w 1958 roku, po ukończeniu V Liceum Ogólnokształcącego im. Karola Libelta w Poznaniu, rozpoczął studia architektoniczne na Politechnice Poznańskiej. Studiów nie ukończył, ponieważ zaangażował się w działalność podziemną rodzącej się wówczas Solidarności. Był współzałożycielem Niezależnego Zrzeszenia Studentów na Politechnice Poznańskiej, brał udział w uczelnianych strajkach. Na przełomie 1980 i 1981 roku rozpoczął współpracę z Konfederacją Polski Niepodległej, a następnie z ruchem Solidarności Walczącej. Był założycielem i przewodniczącym poznańskiego oddziału tej organizacji. W stanie wojennym został trzykrotnie aresztowany (przebywał m.in. w ośrodku internowania w Gębarzewie), dwukrotnie udało mu się uciec. W przerwach między aresztowaniami ukrywał się, nie zaprzestawał jednak działalności. Po zakończeniu stanu wojennego, brał udział w demonstracjach ulicznych, kolportował ulotki i wydawnictwa podziemne. Ponownie zatrzymany i aresztowany uciekł z posterunku w Lesznie. Po 1989 roku bez powodzenia kandydował w wyborach parlamentarnych. Zasiadał w Radzie Miasta Poznania, a po wybraniu Ryszarda Grobelnego na prezydenta miasta, został jego zastępcą odpowiedzialnym za oświatę, sport i kulturę. Funkcję tę sprawował do tragicznej śmierci w 2009 roku. Był pomysłodawcą poznańskiego maratonu, który obecnie nosi jego imię, a także szefem zespołu Poznań Euro 2012. Sam aktywnie uprawiał sport, jego wielką pasją było jeździectwo, był współinicjatorem powstania reprezentacyjnego oddziału ułanów, który uświetniał patriotyczne uroczystości miejskie.
Magdalena Grzelak-Grosz
