Pierwszy dworzec kolejowy na terenie obecnego Poznania otwarto w 1848 roku w leżącej wówczas na zachód od miasta wsi Jeżyce (dzisiaj dzielnica Poznania) w związku z uruchomieniem linii kolejowej łączącej Poznań ze Szczecinem. Ze względu na bliskość Twierdzy Poznań i lokalizację w pierwszym rejonie fortecznym, gdzie nie można było stawiać budowli trwałych (murowanych), budynki dworców (pasażerski i towarowy) były skromnymi konstrukcjami szachulcowymi. Dworzec jeżycki zamknięto w 1879 roku, kiedy wewnątrz miasta otwarto nowy Dworzec Centralny (Centralbahnhof), gdzie zbiegały się wszystkie linie kolejowe biegnące do miasta. Dwukondygnacyjny, prostokątny, podpiwniczony budynek nowego dworca składał się ze skrzydła frontowego mieszczącego hol główny i zespołu skrzydeł południowych otaczających wewnętrzne dziedzińce. Budowlę wzniesiono z cegły na fundamencie z kamieni polnych, a elewacje obłożono czerwoną licówką z dekoracyjnymi elementami z terakoty. Prócz holu z kasami biletowymi na dworcu otwarto jadalnię, bufet, restaurację, poczekanie pierwszej i drugiej klasy, przechowalnię bagażu, posterunek policji, pomieszczenie z telegrafem i sanitariaty. Według polskich mieszkańców Poznania dworzec był „drażniąco” pruski, jednak mimo tej opinii dotrwał w niewiele tylko zmienionej postaci do 2. połowy lat 40. XX wieku.
Danuta Bartkowiak, Zenon Pałat
