Po budynku przy ul. Dąbrowskiego 4 nie ma już śladu. W latach 60. XX wieku został zburzony wraz z dwoma sąsiednimi domami (numery 2 i 6), a na ich miejscu powstał skwer. Fragment jego historii z lat 1945-1962 można jednak odtworzyć dzięki dokumentacji neonu projektowanego dla mieszczącego się w nim wtedy sklepu papierniczego. Dom wyglądem nie przypominał okazałych kamienic położonych w tej dzielnicy miasta. Miał zaledwie dwa piętra i zbudowano go z muru pruskiego. Zlokalizowany na narożniku ulic Dąbrowskiego i Roosevelta był świadkiem wielu wydarzeń. W czasie drugiej wojny światowej został trafiony pociskiem artyleryjskim, który naruszył jego konstrukcję od strony podwórza. Osuwające się gruzy zagrażały bezpieczeństwu ludzi, dlatego zaniepokojeni stanem budynku mieszkańcy zwrócili się do władz miasta o pomoc w odbudowie. Prace remontowe zostały wykonane szybko i do użytku powróciło osiem mieszkań i siedem lokali handlowych. Sklep papierniczy uzyskał zgodę na umieszczenie malowanego szyldu nad wejściem, podobne pozwolenie otrzymała drogeria. Wyłączenie nieruchomości spod dekretu o publicznej gospodarce lokalami budziło wątpliwości jednego z mieszkańców, Konstantego Szczepańskiego, którego czynsz wzrósł 50-krotnie.
W 1948 roku do Oddziału Nadzoru Budowlanego wpłynęło doniesienie. Zlokalizowany po drugiej stronie ul. Dąbrowskiego Teatr Nowy wystąpił o zgodę na urządzenie w oficynie budynku pod czwórką tymczasowej malarni i składu dekoracji. Prace budowlane rozpoczęto bez pozwolenia, co nie uszło uwadze urzędników, a był to dopiero początek problemów. Ówczesny dyrektor teatru Zbigniew Szczerbowski zmagał się z dopełnieniem formalności i wykrytymi podczas kontroli uchybieniami. W tym czasie decyzją władz centralnych teatr został upaństwowiony.
Neon sklepu papierniczego na budynku przy ul. Dąbrowskiego 4 miał powstać na początku lat 60. XX wieku. Właściciel sklepu przedłożył do zatwierdzenia projekt ołówka ze skrzydłem Merkurego i misiem siedzącym na dolnym wsporniku konstrukcji. Z kolei bank PKO zamierzał umieścić planszę propagującą oszczędzanie na szczytowej ścianie budynku. Obu projektów nie zrealizowano, ponieważ już wówczas pojawiały się pierwsze informacje o zbliżającej się rozbiórce domu.
Natalia Woźna-Maćkowiak
