Bracia Edmund (1893-1970), Henryk (1896-1967) i Zygfryd (1900-1975) Kosiccy urodzili się na poznańskim Chwaliszewie. Edmund i Henryk byli zawodnikami Warty Poznań, która zdobyła Mistrzostwo Wielkopolski w 1913 roku. Zagrali też w pierwszym meczu poznańskiej drużyny przeciwko polskiemu klubowi z innego zaboru - 1 listopada 1913 roku Wielkopolanie przegrali w Krakowie z Wisłą (0:4). Po wybuchu I wojny światowej obaj bracia zostali powołani do armii niemieckiej. Po powrocie do Poznania w 1918 roku Edmund aktywnie działał w strukturach Polskiej Organizacji Wojskowej i wziął udział w wojnie polsko-bolszewickiej, gdzie dosłużył się stopnia podporucznika w 1. Pułku Strzelców Wielkopolskich. W międzywojniu mieszkał w Poznaniu, gdzie pracował w firmie ubezpieczeniowej. Po II wojnie światowej przeniósł się do Szczecina, a ostatnie lata życia spędził w Katowicach.
Henryk powołanie do wojska otrzymał w 1915 roku po zaliczeniu 3. semestru Królewskiej Szkoły Budowlanej w Poznaniu. Po ukończeniu kursu aspirantów oficerskich został dowódcą plutonu 3. Pułku Piechoty Gwardii armii niemieckiej. We wrześniu 1916 roku przeszedł linię frontu zachodniego i oddał się do francuskiej niewoli, w której pozostawał do 13 maja 1918 roku, kiedy to wstąpił do Armii Hallera. W październiku 1918 roku ukończył kurs aspirantów oficerów inżynierii, a na początku 1919 roku objął dowództwo plutonu w 1. kompanii 1. Pułku Inżynieryjnego 1. Dywizji Strzelców Polskich. W sierpniu 1919 roku wrócił z oddziałem do niepodległej Polski i objął stanowisko dowódcy kompanii w 18. Batalionie Saperów w 7. Dywizji Piechoty. Walczył w wojnie polsko-bolszewickiej, a po jej zakończeniu wstąpił do 8. Pułku Saperów w Toruniu (nadal grał w piłkę nożną w barwach Sokoła Toruń i Toruńskiego Klubu Sportowego oraz biegał w zawodach lekkoatletycznych). W latach 1924-26 studiował w Wyższej Szkole Inżynierii Wojskowej w Wersalu. Wrócił do kraju i w latach 1927-29 służył w 9. Pułku Saperów w Brześciu nad Bugiem. W latach 1929-31 pełnił funkcję kierownika robót Kompanii Fortecznej przy Głównym Inspektoracie Sił Zbrojnych RP. W latach 1931-33 był dowódcą kompanii i oficerem sztabowym do spraw wyszkolenia w 8. Batalionie Saperów w Toruniu, a w latach 1933-36 - kierownikiem studiów saperów przy Głównym Inspektoracie Sił Zbrojnych RP. W 1936 roku uzyskał stopień majora Wojska Polskiego. Tuż przed wojną wrócił do Poznania i pracował w Dowództwie Okręgu Korpusu Nr VII. W czasie kampanii wrześniowej pełnił funkcję dowódcy 14. Batalionu Saperów wchodzącego w skład Armii Poznań.
Najmłodszy z braci Kosickich Zygfryd w czasie I wojny światowej działał w strukturach harcerskich i poznańskiej POW. W 1915 roku był jednym ze założycieli klubu sportowego Unia Poznań. W 1918 roku został powołany do armii niemieckiej. W czasie wybuchu powstania wielkopolskiego pracował na lotnisku Ławica i brał czynny udział w jego zajęciu przez powstańców 6 stycznia 1919 roku. Po zorganizowaniu powstańczych wojsk lotniczych wszedł w skład eskadry bojowej i jako strzelec pokładowy walczył na froncie niemieckim. Po zakończeniu powstania został wcielony do Wojska Polskiego i w 12. Eskadrze Wywiadowczej brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej na froncie litewsko-białoruskim. Dosłużył się stopnia sierżanta. Po wojnie wrócił do Poznania i zdał maturę. W latach 1921–26 w barwach Warty zagrał prawdopodobnie we wszystkich 38 meczach o mistrzostwo kraju (w latach 1922 i 1925 Warta została wicemistrzem Polski). W latach 1926-30 był zastępcą kierownika, a później kierownikiem sekcji piłki nożnej KS Warta Poznań. W 1929 roku świętował z Warciarzami zdobycie pierwszego tytułu Mistrza Polski. W latach 30. pełnił funkcję trenera Zielonych, prowadząc Wartę w 43 meczach I ligi.
Historia braci Kosickich to gotowy scenariusz do filmu o dziejach poznańskiego sportu i historii Polski w ogóle. Taki film jeszcze nie powstał, ale syn Henryka Kosickiego Stanisław, żołnierz AK, był pierwowzorem postaci Maćka Chełmickiego, głównego bohatera powieści Jerzego Andrzejewskiego Popiół i diament zekranizowanej przez Andrzeja Wajdę.
Paweł Michalak
