Tomasz Graczykowski urodził się 16 lutego 1886 roku w Kołaczkowie w powiecie wrzesińskim. Jego rodzicami byli Józef i Marianna z domu Lisewska, zamożni gospodarze. Po ukończeniu szkoły rozpoczął studia medyczne. W 1914 roku uzyskał dyplom lekarski i już w sierpniu został powołany do wojska niemieckiego i wysłany na front wschodni, a następnie zachodni. W grudniu 1918 roku został zwolniony z wojska, powrócił do Wielkopolski i przystąpił do powstania wielkopolskiego. Walczył o wyzwolenie Inowrocławia. Następnie został wysłany w stopniu porucznika na front północny powstania. Był lekarzem w 2. baonie 10. Pułku Strzelców Wielkopolskich. Od kwietnia do czerwca 1919 roku był lekarzem w obozie jenieckim w Szczypiornie. W maju został awansowany do stopnia majora. Zorganizował 3. kompanię sanitarną w Poznaniu. W styczniu 1920 roku uczestniczył w odebraniu Torunia z rąk niemieckich. W lutym 1919 roku został wysłany na front litewsko-białoruski, gdzie odnowiła się jego dawna kontuzja. Został skierowany do Kliniki Ortopedycznej w Poznaniu, początkowo jako rekonwalescent, by następnie zorganizować ochotniczą kompanię sanitarną. Na dalsze leczenie udał się do Szpitala Wojskowego w Inowrocławiu, w którym wkrótce rozpoczął pracę. W 1932 roku przeniósł się do Poznania, a w 1935 roku zamieszkał w Chorzowie, gdzie został zatrudniony jako lekarz miejski. 31 sierpnia 1939 roku został powołany do wojska, a 6 września został z niego zwolniony. Jako ochotnik brał udział w obronie Warszawy. Był inspektorem zaopatrzenia w Zarządzie Głównym PCK dla szpitali i punktów opatrunkowych. W październiku 1939 roku powrócił do Chorzowa i pracował w Kasie Chorych. Wiosną 1940 roku został aresztowany przez Niemców i więziony w Sosnowcu, a następnie przewieziony w transporcie zbiorowym do obozu koncentracyjnego w Dachau, z którego został zwolniony z powodu złego stanu zdrowia. Początkowo mieszkał w Krakowie, a następnie w Kazimierzy Wielkiej. Udzielał pomocy lekarskiej partyzantom Batalionów Chłopskich, a także wystawiał fałszywe zaświadczenia lekarskie, chroniące przed wywózką na przymusowe roboty. Po zakończeniu wojny powrócił do Chorzowa. Był kierownikiem Wydziału Zdrowia, a następnie pracował w Ubezpieczalni Społecznej. Zmarł 22 czerwca 1959 roku w Zabrzu i został pochowany w rodzinnym grobowcu w Witkowie w powiecie gnieźnieńskim.
Jego żoną była Janina Niedbalska, z którą miał czworo dzieci.
Kolekcja otrzymała I nagrodę w konkursie akcja: powstanie
