Pierwszy konkurs zorganizowano w Warszawie, jego druga edycja miała miejsce w 1952 roku Poznaniu i od tej pory nieprzerwanie co pięć lat młodzi skrzypkowie rywalizują w słynącej ze wspaniałej akustyki poznańskiej Auli Uniwersyteckiej. CYRYL będzie sukcesywnie publikował dokumentację związaną z kolejnymi konkursami: fotografie uczestników i członków jury, zdjęcia zza konkursowych kulis, a także niepublikowane nigdzie wcześniej dokumenty związane z jego organizacją i przebiegiem.
W zbiorach miejskiego konserwatora zabytków w Poznaniu znajduje się około 150 fotografii, pocztówek i szkiców twierdzy poligonalnej. Prezentują tylko kilka dzieł fortyfikacyjnych: fort Winiary, bastion III Grolman (zwany fortem Grolman), fort Radziwiłła na prawym brzegu Warty i umocnienia Ostrowa Tumskiego. Obecność w zbiorach MKZ ikonografii tych właśnie dzieł można w prosty sposób wytłumaczyć: część z nich istnieje do dzisiaj, a pozostałe zostały rozebrane dopiero po wojnie.
W 1929 roku otwarto w Poznaniu Powszechną Wystawę Krajową (zwaną Pewuką), największe i najważniejsze wydarzenie w międzywojennej historii miasta i najbardziej spektakularną imprezę w historii II Rzeczpospolitej. Wystawa zajęła 65 ha, w tym obecne tereny targowe, parki Kasprowicza i Wilsona oraz tereny uniwersyteckie przy ulicach Grunwaldzkiej i Śniadeckich. Na tych terenach ustawiono 112 pawilonów wystawowych, z których wiele przeszło do historii jako wybitne osiągnięcia architektury.
150 lat temu w restauracji dworca kolejowego w podpoznańskiej wsi Jeżyce grupa stałych bywalców postanowiła uczcić 50. urodziny jej właściciela w bardzo nietypowy sposób – podarowali jubilatowi kilkanaście zwierząt głównie hodowanych w okolicznych gospodarstwach i zamieszkujących pobliskie lasy, ale także egzotycznych, kupionych w objazdowych cyrkach. Prezenty: świnia, baran, koza, kot, królik, wiewiórka, gęś, kaczka, kura, paw, tresowany niedźwiedź i małpa, zamieszkały w restauracyjnym ogrodzie. Takie były początki poznańskiego Zoo.
Średniowiecza wieś Jeżyce, o której pierwsze wzmianki pojawiły się dopiero w 1253 roku w dokumencie lokacyjnym Poznania, miała owalny kształt i ulokowana była po obu stronach obecnej ul. Kościelnej. Była wsią stanowiącą, jak kilka innych leżących wokół Poznania, zaplecze gospodarcze miasta. Bogatą wsią, stąd przynosiła miastu znaczące zyski. W czasie wojny północnej Jeżyce zostały prawie całkowicie zniszczone i wyludnione, a obrazu klęski dopełniła panująca w latach 1708-10 zaraza.
Pod koniec 1. dekady XX w secesyjnej kamienicy przy ul. Dąbrowskiego na Jeżycach funkcjonowała sala widowiskowa Bandolina przekształcona później w scenę kabaretową. Po odzyskaniu niepodległości salę przejęło Towarzystwo Bratniej Pomocy Studentów Uniwersytetu Poznańskiego i w 1923 roku wydzierżawiło ją spółce Maski. Teatr Nowy im. Heleny Modrzejewskiej.
Na wytyczonym ponad 750 lat temu wielkim, doskonale kwadratowym placu skupiły się z założenia, a potem i zwyczaju wszystkie najważniejsze funkcje nowego, lewobrzeżnego Poznania. Tu znajdowały się siedziby władz miejskich i sądowniczych, obiekty handlowe i domy elity miasta – patrycjatu, bogatych kupców, lekarzy i prawników, a wkrótce także znaczących rodów szlacheckich. Tu krzyżowały się najważniejsze szlaki handlowe i zatrzymywali się kupcy, którzy na rynku sprzedawali swoje towary.