Idzior Józef | 1880–1942 | ze zbiorów Marka Idziora, Poznań

zamknij wstęp
do kolekcji
Powrót
Kolekcja nadrzędna: Powstanie wielkopolskie | 1918–19
Liczba obiektów:
27
Właściciel:

Józef Idzior, najstarszy z sześciorga dzieci rolnika Piotra Idziora i Jadwigi z d. Bączkiewicz, urodzony 20 sierpnia 1880 roku w Śliwnikach (pow. ostrowski), zmarły 2 maja 1942 roku w Ostrowie Wielkopolskim. W latach 1887-1894 uczęszczał do Szkoły Powszechnej w Śliwnikach. Po jej ukończeniu zdobył zawód murarski i został przedsiębiorcą budowlanym. 29 listopada 1905 roku poślubił Józefę z d. Walczak. W latach 1914-1918 roku służył w armii niemieckiej. Jesienią 1915 roku został ranny w nogę. Po pobycie w szpitalu w Skwierzynie wrócił na front, z którego wrócił w listopadzie 1918 roku. W tym samym miesiącu został dowódcą Straży Ludowej w Skalmierzycach. W styczniu został dowódcą Kompanii Skalmierzyckiej formowanej z dotychczasowej Straży Ludowej w Skalmierzycach. Dowodzona przez niego kompania walczyła z oddziałami Grenzschutzu na froncie południowym powstania wielkopolskiego, biorąc udział m.in. w bitwie pod Ligotą (15 stycznia 1919 roku) nieopodal Kobylej Góry (pow. ostrzeszowski). Na podstawie rozkazu gen. Dowbora-Muśnickiego z lutego 1919 roku Kompania Skalmierzycka przestała istnieć (10 lutego 1919 roku) i wraz z Kompanią Sulmierzycką utworzyła 9. kompanię III Batalionu Ostrzeszowskiego, w ramach 12. Pułku Strzelców Wielkopolskich (późniejszego 70. Pułku Piechoty). Po zakończeniu powstania wziął udział w wojnie polsko-bolszewickiej. Od 30 stycznia 12. pułk stacjonował w okolicach Lidy na Białorusi. 11 marca 1920 roku Józef Idzior został zdemobilizowany i wrócił do domu. W latach 20. (na pewno przed 1927 rokiem) przeniósł się wraz z rodziną do Przybysławic (pow. ostrowski), gdzie otrzymał od Okręgowego Urzędu Ziemskiego, jako rekompensatę za zasługi w walkach o niepodległość, gospodarstwo rolne o powierzchni 1,46 ha wraz z domem, stodołą i oborą. Poza tym nadal pracował jako przedsiębiorca budowlany zajmując się przede wszystkim stawianiem nagrobków. W czasie okupacji musiał ukrywać się przed Gestapo, które poszukiwało go, jako jednego z dowódców oddziałów powstańczych, co w znacznym stopniu przyczyniło się do śmierci w 1942 roku.

[Opracowanie na podstawie biogramu autorstwa Tomasza Ławniczaka, zamieszczonego w pracy zbiorowej: Biogramy powstańców wielkopolskich związanych z Ziemią Ostrowską, red. A. Franc i M. Kowalczyk, która ukazała się w „Roczniku Ostrowskiego Towarzystwa Genealogicznego”, t. III, 2008, s. 132-136].
Sortuj:
Wyświetlam 27 wyników
Wyświetlam 27 wyników
Powrót
Kolekcja nadrzędna: Powstanie wielkopolskie | 1918–19
Informacje / metadane